JuJitsu
Kraj pochodzenia: Japonia    



     Jujutsu
(jap.  jūjutsu,jujitsu dosł. miękka sztuka) - tradycyjna japońska sztuka walki wywodząca się od starożytnej formy walki budo, początkowo w formie zapasów. W wersji oryginalnej poza Japonią prawie nie spotykana. Większość pozajapońskich szkół jujutsu klasyfikuje się jako nowoczesne jujutsu (modern jujutsu), które bardzo często zawierają rozwinięte techniki, elementy innych, czy lokalnych systemów walki wręcz.

    Ten styl bardzo często dostosowywane jest do potrzeb policji, czy wojska albo też realnej samoobrony. Podstawowe zasady jujutsu to: "ustąp, aby zwyciężyć" oraz "minimum wysiłku, maksimum skuteczności". Istnieje też trzecia, przyjęta głównie przez szkoły oparte na goshin-jitsu (samoobrona judo), mianowicie "przez czynienie sobie dobra nawzajem do dobra ogółu". Pełna wersja pierwszej maksymy brzmi: Ustąp aby zwyciężyć, burza łamie drzewa, a trzciną tylko kołysze.

HISTORIA JUJITSU :

    Historia jujitsu to bardzo rozległy i kontrowersyjny temat. Nie jest ona tak "prosta", jak innych sztuk walki - dlaczego? Ponieważ jujitsu powstało dzięki wielu nauczycielom, którzy pochodzili głównie z Japonii (ewentualnie z innych, pobliskich części kontynentu zwanego Azją;). Dlatego historia jujitsu wychodzi z różnych korzeni, jednych łatwiejszych do odkrycia i zrozumienia, innych - trudniej. W związku z tym różni specjaliści przedstawiali przeróżne wersje historii - ja obieram tą, którą uważam za prawidłową i najbardziej prawdopodobną. Aha, w historii wspominam także o innych systemach, gdyż jest to nieodzowne - bez nich Jujitsu po prostu by nie było. Odnotowanie pierwszej ze sztuk walki pochodzi z roku 2674 p.n.e - Huang-Di z Chin stworzył wtedy wu-shu, czyli system, w którym ciało wykorzystywane było w samoobronie. Jedna z Japońskich legend pisze o bogach, Kajimie i Kadori, którzy posłużyli się wu-shu by pokonać złych mieszkańców, którzy zamieszkiwali wschodnią prowincję. Pierwsza notka dotycząca jujitsu pochodzi z przedziału 770 - 481 p.n.e., gdy techniki otwartej ręki (swobodna postawa, prawa pozycja oznacza lewą rękę gotową do wykonania bloku, dłoń otwarta, palce złączone, a prawa ręka zaciśnięta w pięść i gotowa do uderzenia, prawa stopa skręcona pod kątem ok. 45 stopni, brak napięcia ciała - definicja postawy otwartej ręki, dla zainteresowanych;) wykorzystywane były głównie w Chinach (okres Choon Chu). W 525 roku p.n.e. Boddhidharma (mnich Buddyzmu Zen) przybył z Indii do Chin zadomawiając się w klasztorze Shaolin. Do japońskiego kenpo dodał wtedy metody oddychania z Yogi, tworząc shorinji kenpo (czyli Shaolin chan fa, shorinji to po japońsku Shaolin, przypominam, że klasztor ten uważany jest za miejsce powsania stylu Sil Lum Kung Fu). Wkrótce po tym dodał następne rzeczy i utworzył system zwany go shin jutsu karate. 230 rok p.n.e. wiąże się przede wszystkim z rozwinięciem się w Japonii zapasów chikura kurabe (zostały one włączone do treningu jujitsu).    

    Z okresu ok. 2000 lat temu pochodzą również wzmianki o innych, pokrewnych zapasom chikura kurabe technikach, które również mogły mieć swój udział w "procesie formowania się jujitsu". Znaleziono również dowody, które jednoznacznie prowadzą do wniosku, że techniki otwartej dłoni były stosowane w połączeniu z treningiem samurajów (w posługiwaniu się bronią), w okresie Heian (ciekawostki historyczne: 794-1192, okres rządów rodu Fujiwara w imieniu nieletnich cesarzy, wtedy wyłoniła się klasa samurajów i powstały silne rody Taira i Minahroto, nazwa epoki pochodzi od ówczesnej stolicy - Heianu, który to był siedzibą cesarzy w latach 794-1868). W 880 roku Książe Teijun stworzył Daito-ryu Aiki Ju-Jitsu, które to oparte było na naukach shugendo (tajemne nauki, shu - szukać, ken - siła, do - droga) - podstawy kendo również stanowią element historii jj, wykorzystywało one bowiem teorię koła. Bardzo wiele technik z tej szkoły zapożyczył Morihei Uyeshiba tworząc własny system - Aikido. Utworzenie tej sztuki niektórzy przypisują jednak Sadasumiemu - synowi cesarza Seiwa, ale z taką wersją spotkałem się tylko kilka razy. Obecnie za formalnego stworzyciela miękkiej sztuki, jaką jest jujitsu, uważa się Hisamori Tenenuchi - w 1532 roku założył on w Japonii szkołę jujitsu. 27 lat później do Japonii przybył mnich Chin Gen Pinh pochodzący z Chin, który był ekspertem kenpo - utwierdza to fakt, że kenpo jest bardzo związane z jujitsu. Podczas okresu panowania rodu Tokugawa (i znów ciekawostki historyczne: był to jeden z najbardziej wpływowych rodów w historii KKW, sprawujący władzę od 1600 do 1868 roku, Tokugawa objął faktyczną władzę w kraju po zwycięskiej bitwie Sekigahara (1600 rok), kolejnych 15 szogunów z rodu Tokugawa panowało w Japonii właśnie aż do 1868 roku, w którym to w wyniku restauracji Meiji do władzy przywrócony został cesarz) Jigoro Kano rozwinął na bazie jujitsu tzw. "bezpieczny sport", czyli judo, które wykorzystuje wybrane techniki jj - stworzone po to, aby sztuki walk zaczęły być bardziej popularne.

    Jujitsu w XIX wieku zaczęło podupadać w Japonii - w tym okresie zaczęły powstawać inne sztuki walki, nierzadko bazujące na podstawach jj. Były one mniej złożone, dlatego stały się łatwiejsze do nauczania. Ich rozwój przez to był wręcz nieunikniony. Jj przetrwało dzięki dwóm równoległym drogom rozwoju. 1. Część mistrzów kontynuowała nauczanie tej sztuki walki jako "SZTUKI" - mając nadzieje, że studenci będą chcieli poznawać wartość studiowania tej sztuki i będą przekazywać ją dalej. 2. Byli także tacy, którzy studiowali daną do (drogę), dochodząc w niej do perfekcji, po czym zaczynali studiować następną, ponieważ zobaczyli, że czegoś im jednak brakuje. Wszystkie te drogi razem składały się na jujitsu. Była to inna sztuka, jednak jej części dalej pasowały do siebie. I to właśnie ci mistrzowie okazali się zdolni, aby połączyć judo, karate i aikido w jedną, skuteczną sztukę walki - jujitsu. Do ciekawszych zdarzeń historycznych związanych z jujitsu możemy zaliczyć także kilka faktów zaciągniętych z 'historii jj w usa': o} podobno prezydent Theodore Roosevelt (jak również działacz partii republikańskiej, otrzymał pokojową Nagrodę Nobla, itp.) trenował jujitsu o} duży wzrost popularności jj nastąpił na Hawajach i Wybrzeżu Pacyfiku w okresie dużej imigracji Japończyków w latach 1920 do 1940. o} następna fala popularyzacji wiąże się z wracającymi ze służby w Japonii Amerykanami o} w USA występuje wiele stylów jj; określa się tam jujitsu jako rodzaj karate a nazwę "jujitsu" stosuje się zamiennie z "judo" - jako jego synonim

      Ju-jitsu jest najwcześniej znaną i uprawianą sztuką walki w Polsce. Pierwsze znaczące wzmianki o tym systemie dotarły do nas na początku XX wieku. W 1908 roku nakładem wydawnictwa M. ARCTA wydana została książka H. Irwinga Hancocka pt. "Japoński system trenowania ciała dla młodzieży" w tłumaczeniu Wojciecha Szukiewicza. Rok później Polak, Zygmunt Kłośnik, publikuje swoją książkę pt. " Dżiu-dżitsu, czyli źródło zdrowia, siły i zręczności".

    Pomimo wcześniej wydanych książek, za początek rozwoju ju-jitsu w Polsce uważa się wczesny okres międzywojenny. Dostrzegając walory fizyczno-wychowawcze, zaczęto wdrażać ten system w programy szkoleniowe wojska i policji. W niektórych klubach również cywile mogli zapoznawać się z tą sztuką walki. W Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego w Warszawie nauczał Kazimierz Laskowski - najbardziej znana postać tego okresu. Mimo przychylności władz i społeczeństwa ju-jitsu nie zyskało jednak popularności jakiej by można się spodziewać. Uprawiane było tylko w niektórych środowiskach przez nieliczne osoby. W okresie tym, nauka tej sztuki polegała na opanowaniu pojedynczych "tricków" i sztuczek, dopasowanych do konkretnej sytuacji. Po drugiej wojnie światowej, rozwój ju-jitsu w naszym kraju przebiegał dwiema różnymi drogami. Jeden kierunek rozwoju bierze początek od powracających do kraju żołnierzy z polskich armii na Zachodzie. Większość z nich odbyła tam bowiem przeszkolenie z zakresu walki wręcz i samoobrony, szczególnie ci którzy byli w oddziałach specjalnych jak choćby sławni "Cichociemni".

    W drugim przypadku ju-jitsu rozwijało się wraz z rozwojem judo sportowego. W 1948 roku do programu nauczania warszawskiej AWF, wprowadzono samoobronę, opartą w większości na technikach ju-jitsu. Powoli jednak zaczynały do naszego kraju docierać słuchy o judo. Chęć rywalizacji sportowej spowodowała proces przekształcania się klasycznej samoobrony w dziedzinę sportu zarówno nieznaną jak i interesującą. Techniki samoobrony były traktowane jako techniki uzupełniające szkolenie zawodnika. W 1956 roku, kiedy w naszym kraju nie było jeszcze własnej organizacji zrzeszającej sekcje judo i samoobrony, Polska stała się członkiem Europejskiej Federacji Judo. Rok później powstał Polski Związek Judo. W statucie tego Związku, było zaznaczone, że Związek obejmuje swą działalnością również sztuki pokrewne, a wśród nich ju-jitsu. Z biegiem czasu jednak inne sztuki walki stały się przysłowiową "kulą u nogi". W 1973 roku PZJ skreślił ze statutu sformułowanie o opiece nad innymi dyscyplinami. Instruktorzy i trenerzy judo, których nie interesowała rywalizacja sportowa, widząc zainteresowanie społeczeństwa formą samoobrony, odeszli ze Związku. Nie mając żadnej opieki nadrzędnej zaczęli nauczać samoobrony. Większość technik oparta była na tzw. "metodzie Kano" - goshin-jitsu. Niestety, w owym czasie wyjazd za granicę (choćby z powodów finansowych) w celach szkoleniowych był prawie niemożliwy. Nie mając nadrzędnej organizacji ani żadnych sponsorów, powstałe sekcje nie mogły pozwolić sobie również na sprowadzenie instruktorów z zagranicy. Nieliczne tylko osoby, w czasie podróży zagranicznych, mogły poznawać inne kierunki tej walki. W latach osiemdziesiątych nastąpiła eksplozja zainteresowania społecznego ju-jitsu i innymi walkami. Wpłynął na to szerszy dostęp do filmów i publikacji zagranicznych, a także większa możliwość wyjazdów. Niektóre ośrodki (prymat pod tym względem wiódł TKKF "Stadion"), nawiązały kontakty z federacjami zagranicznymi. Zaczęto wymieniać doświadczenia i okazało się, że wcześniej nabyta wiedza w połączeniu z nowymi technikami, pozwala na szybkie podniesienie poziomu technicznego i dorównanie do reszty Europy. W 1983 roku Europejska Unia Ju-Jitsu chcąc pokazać jak wielkim szacunkiem darzy polskie ju-jitsu, nadała 4 dan instruktorowi z Warszawy - Andrzejowi Trepte.

    Stopnie 2 dan otrzymali wtedy Jan Etmajer z Warszawy i Eugeniusz Sikora z Zielonej Góry. Posiadaczami stopnia shodan (1 dan) stali się Sylwester Kacprzak i Roman Puderecki - obaj z Warszawy. Były to pierwsze stopnie nadane oficjalnie Polakom przez organizację zagraniczną. Zaczęto wówczas przemyśliwać o utworzeniu organizacji ogólnokrajowej zrzeszającej sekcje ju-jitsu i samoobrony z całego kraju. Kiedy wydawało się, że wszystko jest na najlepszej drodze ku temu, instruktor Andrzej Trepte wraz z grupą instruktorów pragnących specjalizować się w odmianie sportowej, odszedł z Ogniska TKKF "Stadion". W grudniu 1983 roku, patronat nad rozwojem ju-jitsu w naszym kraju przejął znany działacz judo i samoobrony dr Krzysztof Kondratowicz. W maju 1984 roku odbyły się pierwsze warsztaty szkoleniowe, a w sierpniu tego samego roku zorganizowano kurs instruktorów samoobrony (nazwa ju-jitsu nie była w tym czasie zbyt mile widziana). Od tego czasu zaczęto systematycznie organizować szkolenia i kursy instruktorskie. 18 maja 1985 roku została powołana Krajowa Rada Instruktorów Sztuki Walki Ju-Jitsu. Przewodniczącym Rady został Michał Śliwka z Krakowa, a jego zastępcą Jan Słopecki z Warszawy. W czerwcu 1985 roku utworzona zostaje V Komisja Stylowa Polskiego Związku Karate. Komisja ta zrzeszała style nie zajmujące się sportem: ju-jitsu, kung-fu, viet-vo-dao, karate doshinkan i wiele innych. Przewodniczącym V Komisji Stylowej został - Krzysztof Kondratowicz. Po ponad dziesięciu latach "bezkrólewia" znowu zaczęto rozwijać ju-jitsu w ramach organizacyjnych.

    Ustanowiony został jednolity program szkoleniowy i egzaminacyjny. Wszelkie odstępstwa od niego, nie były zbyt miło widziane. W miarę upływu czasu i nawiązywania nowych kontaktów zagranicznych, niektórym instruktorom przestał wystarczać zasób technik oferowany przez program przygotowany przez dr Kondratowicza a oparty na metodzie Kano. Zaczęli oni specjalizować się w różnych odmianach ju-jitsu. Powoli stawało się widoczne jak zaczynają łączyć się sekcje przy instruktorach, u których chcą pogłębiać swoją wiedzę. Było to zwiastunem zbliżającego się rozpadu organizacji, która wszystkim chciała narzucić swoją wolę. W 1987 roku, z KRISzWJJ odchodzi Michał Śliwka, stwarzając przy PZK własną organizację. Część instruktorów przyłącza się do nowej organizacji. 23 kwietnia 1988 roku utworzono Polskie Centrum Ju-Jitsu. W grudniu 1988 roku zarejestrowana zostaje przez KMiKF, Polska Federacja Dalekowschodnich Sztuk Walki w ramach której zaczyna działać Polskie Centrum Ju-Jitsu. W roku 1989 , odchodzi z PCJJ - Krzysztof Kondratowicz. Przewodniczącym Centrum został Adam Twardy z Kalisza. W czerwcu 1989 roku instruktorzy skupieni przy K. Kondratowiczu powołali Polskie Centrum Ju-Jitsu Goshin-ryu. W listopadzie 1989 roku w Opolu zostało oficjalnie zarejestrowane autonomiczne Centrum Jujutsu-Aikijujutsu KOBUDO KENKYUKAI, założone przez Eryka Murlowskiego. Powstało ono na bazie Opolskiego Ośrodka Japońskich Sztuk Walki KOBUDO KENKYUKAI, zarejestrowanego w lutym 1988 roku. Prezesem został Adam Twardy z Kalisza, a Dyrektorem Technicznym Eryk Murlowski (Chrzelice, Opole) Początek lat 90. zaowocował powstaniem nowych organizacji miedzy innymi Polskiej Federacji Ju-Jitsu w Krakowie, Polskiej Akademii Ju-Jitsu w Zielonej Górze, WS "BUDO" - AJJ w Warszawie, Polskiego Związku Ju-Jitsu w Katowicach czy też Polskiej Organizacji Ju-Jitsu w Jaworznie.

    Był to moment przełomowy. Od tej pory zaczęto tworzyć nowe organizacje i kluby skupiające się przy osobach darzonych przez określone grupy szacunkiem i autorytetem. Warto wymienić choć nielicznych z grona wielu, są to: Andrzej Trepte, Krzysztof Kondratowicz, Jan Słopecki, Michał Śliwka, Adam Twardy, Krzysztof Staniszewski, Roman Grzegorz, Eryk Murlowski, Ryszard Józwiak, Krzysztof Dawidowicz, Eugeniusz Sikora, Maciej Lisowski, Stanisław Cynarski, Ryszard Gumiński, Pawel Nerc i wielu innych. Większość krajowych organizacji posiada atestację organizacji międzynarodowych, z których warto wymienić chociażby: EJJU, IFJJ, IJJF, WJJKO, ISJA czy też YOMAU. Ćwiczone są różne odmiany tej sztuki, od skrajnie tradycyjnej aż po systemy nowoczesne, ciągle żywe i rozwijające się. Na świecie, a również w Polsce coraz większą popularność zdobywa ju-jitsu sportowe jak również jego brazylijska odmiana. Nieliczne odmiany tradycyjnego jujutsu to Hontai Yoshin ryu, Yoshin ryu, Hakko ryu czy też Yawara jutsu.    

DEFINICJA "Jujitsu"


    - Jujitsu. Możemy spotkać bardzo różniącą się od siebie pisownię: jiujitsu, jujitsu, jujutsu, itp. - wszystkie jednak opisują tą samą, łagodną sztukę. Jujitsu nazywamy także prasztuką. Dlaczego? Ponieważ rozwinęły się z niej inne sztuki walki. Judo, aikido oraz karate (kenpo) bardzo wiele czerpią z jujitsu - z jego wachlarza możemy wyróżnić wiele technik, które zapożyczyli "autorzy" innych sztuk walki. Jujitsu składa się właściwie z kombinacji technik, które podzielone zostały pomiędzy różne sztuki. Dlaczego? Prawdopodobnie jako ogół sztuka ta była by zbyt skomplikowana i za trudna do opanowania - nie było przecież jednego, standardowego sposobu na nauczanie jj. Np. Kano jednak niejako uporządkował niektóre techniki, tworząc własną szkołę walki - kodokan, w 1882 roku. 2 lata później nadał jej nazwę judo. Ogółem Kano Jigoro (1860-1938) stanowi bardzo ciekawą postać, na przełomie wieku XIX i XX przebywał w Europie, w celu popularyzacji judo. W 1909 roku został pierwszym członkiem MKOI (Międzynarodowy Komitet Olimpijski, Comite International Ilympique, CIO, MKOI) o narodowości japońskiej. Jak już wyżej pisałem, jujitsu możemy podzielić na trzy drogi (do): judo, czyli rzuty i dźwignie, aikido - wykorzystywanie ki przeciwnika, oraz karate - uderzenia i kopnięcia. Dzięki takiemu podziałowi nauka tych nowych sztuk walki jest łatwiejsza, ponieważ pod pewnym względem ogranicza zakres nauk (co oczywiście nie jest złe, stwierdzam tylko, co nastąpiło). Samo jujitsu składa się właściwie z kombinacji technik, które zostały podzielone pomiędzy różne sztuki. Występuje tutaj dobrych kilkadziesiąt podstawowych technik, których kombinacje, warianty tworzą niezliczoną więc ilość tychże właśnie.

    Jujitsu pojmujemy jako łagodną sztukę. Zazwyczaj nie wykorzystuje się jej do ataku przeciwnika, tylko do samoobrony. Tak, Jujitsu jest systemem zakładającym głównie atak przeciwnika. Oczywiście można wykorzystać je do ataku na przeciwnika, ale wtedy nie będzie to już sztuka, a jedynie zbytnia, tak potępiana przez wszystkich agresja. Studiowanie sztuki walki z założenia ma dawać możliwość przetrwania - nie wywyższania się nad kimś. Nie o to tutaj chodzi. Jeśli jujitsu nauczane jest jako sztuka - uczeń jest zdolny wykorzystać posiadaną wiedzę do stworzenia nowych kombinacji, które możemy wykorzystać w walce. Takie kombinacje tworzone są "bezpośrednio" w walce - bez naszego specjalnego pomyślunku. Uzyskanie biegłości w podstawowych kombinacjach może więc zaowocować dużo większą wiedzą praktyczną studenta. jujitsu, jako sztuka, jest także formą relaksacji. Osobiście po treningach odczuwam duży komfort psychiczny - pomimo tego, że jestem zmęczony, jestem także zrelaksowany. Tak dobiegamy powoli do filozoficznych aspektów "miękkiej sztuki"...

FILOZOFIA jujitsu


    - Wpływ umysłowych aspektów jujitsu na codzienne życie człowieka może być bardzo duży. Wraz z czasem, jaki poświęcamy na studiowanie i trenowanie jujitsu, angażujemy się także psychicznie. W jujitsu student może kontrolować ki przeciwnika - jest to energia wewnętrzna, taki wewnętrzny duch, siła napędowa, centrum energetyczne, czy jak to nazwiecie. Jeśli przeciwnik poświęca się jakiemuś działaniu, angażuje w to swoją ki, jego ki jest skierowane właśnie w kierunku, w jakim on zaangażował siłę/pęd. Świadomy student jest w stanie skontrolować tę energię (niejako wkraczamy tu na pole aikido). O ki jednak napiszę dalej, bo jest o czym pisać, teraz zajmę się kontynuacją tematu - filozofią jujitsu. Jednym z kilku czynników. Student, który nauczany jest jujitsu musi być uświadomiony, że jujitsu jako sztuka nie kładzie nacisku na przemoc. Człowiek, który jj trenuje, ma o wiele większą szansę skutecznej samoobrony na ulicy - co podkreślam, samoobrony. Podejmując obronę własnej osoby bądź innej, która znalazła się w niebezpieczeństwie, student musi być świadomy tego, że może zostać zraniony, zabity; również tego, że może zadawać ból przeciwnikowi, umiejętnie go kontrolować - aby agresora obezwładnić, nie zabić. Ty, jako ktoś, kto jest zaangażowany w naukę sztuki walki, jesteś pewien swoich umiejętności - posiadasz je większe, niż zwykły, szary człowiek.

        Jeżeli jednak nie ma takiej potrzeby, nie musisz tego udowadniać - walka wskazuje na fakt, iż wszystkie inne logiczne i racjonalne środki rozwiązania danego sporu zawiodły; pozbawia ona człowieczeństwa i wskazuje, że rozum oraz inteligencja tym razem przegrały. Filozofią jujitsu możemy również nazwać "teorię ruchu po okręgu". Odkrywając ją zrozumiesz, że wszystko porusza się po okrężnym torze - jest to fizyczny aspekt jj, który postaram się opisać dalej. Jest także jeszcze inny aspekt. Gdy będziesz poznawał jujitsu jako metodę do samoobrony - poznasz, jak się obronić przed atakami. Jednak gdy będziesz w stanie spojżeć na jj jako sztukę, formę relaksu, samodoskonalenia i uzyskania spokoju swojego bojowego ducha - możesz osiągnąć znacznie więcej. Wiedzieć wtedy będziesz, dlaczego właśnie teraz jednak zrezygnować z wykonania danej techniki, zamiast uparcie - i niejako mechanicznie - pchać do przodu. Zrozumienie połączone z umiejętnościami dają dużo więcej, niż same umiejętności. Sztuki takie, jak jujitsu, opierają się na zasadzie ciągłości - możesz modyfikować techniki tak, aby niejako dopasować je do poprzednio wykonanych, tworząc ich serię.

    Jujitsu uczy także cierpliwości. Samo nauczenie się techniki i próby uczenia się dalszych nie zda się na wielę - musisz cały czas podtrzymywać swoje umiejętności z każdego zakresu. I ostatecznie - zrozumienie jujitsu pozwoli Ci zrozumieć także, że możesz osiągnąć większą kontrolę nad środowiskiem, będziesz potrafił więcej rzeczy zaakceptować. Rozwiniesz poczucie swojej pewności, ale i pokory - nie zawsze mięśnie muszą przezwyciężać mózg, a właściwie - nie muszą tego robić nigdy, jak również samokontrolę, zrozumiesz własne możliwości. O ile zechcesz, poznasz dużo więcej aspektów tej sztuki.     Przykłady nowoczesnych odmian jiu-jitsu (Modern Ju-Jitsu): Kempo Tai Jitsu, Jukado, Brazylijskie Ju-Jitsu, Francombat. Przykłady szkół tradycyjnych: Yoshin Ryu, Shibukawa Ryu, Araki Ryu, Okuyama Ryu Aiki Jujutsu.

    STOPNIE JU JITSU :


Kolory pasów w oparciu o Polską Federację Ju-Jitsu (stan na 9 marca). W zależności od organizacji skala stopni oraz tytuły mogą się różnić:

Kyū - stopnie uczniowskie
9 - biały z trzema belkami
8 - biały z pięcioma belkami
7 - żółty z 1 belką
6 - żółty z 2 belkami
5 - żółty z 3 belkami
4 - pomarańczowy - zielony
2 - niebieski
1 - brązowy

Dan - stopnie mistrzowskie (czarne ze złotymi belkami)
1 - shodan - sensei okuden - czarny
2- nidan - sensei - czarny
3 - sandan - sensei renshi - czarny
4 - yodan - sensei kyoshi - czarny
5 - godan - o'sensei kyoshi - czarny
6 - rokudan - shihan - biało czerwony
7 - shichidan - dai shihan- biało czerwony
8 - hachidan - hanshi - biało czerwony
9 - kudan - soke - czerwony
10 - jūdan - soke dai - czerwony 

JuJitsu 1:


JuJitsu 2:


JuJitsu 3:

LINKI
 




































Polska organizacja ninjutsu i TCS
 
 
Stronę odwiedziło już 17 odwiedzający (112 wejścia)
Ta strona internetowa została utworzona bezpłatnie pod adresem Stronygratis.pl. Czy chcesz też mieć własną stronę internetową?
Darmowa rejestracja