Kraj pochodzenia: Korea  

     Tukong musul - sztuka walki ćwiczona przez oddziały specjalne armii południowokoreańskiej. Nazwa "Tukong musul" (sztuka walki z Tu Kong) pochodzi od Tu Kong -- elitarnej jednostki bojowej Republiki Korei. 

     Twórcy Tukong musul zaczerpnęli techniki z innych sztuk walki i zebrali je w efektywny trening nastawiony na walkę realną. Tukong posiada techniki zarówno z innych koreańskich sztuk walki, jak taekwondo i hapkido, jak i z judo i wushu. Generał Chang K. Oe, dowódca Tu Kong, zatrudnił mistrza Won Ik Yi i kilku innych ekspertów w swej jednostce, aby opracowali trening. Won Ik Yi jako dziecko trenował sztukę walki z Szaolinu i włączył wiele technik wu-shu w zakres nauczania Tukong musul. Inni mistrzowie, w tym mistrz In Ki Kim z Tukong Musul Association, dodali nowe techniki w późniejszych latach. Tukong musul, podobnie jak inne bojowe sztuki walki (tzw. systemy combat), służy skutecznej walce z nieprzyjacielem. Niektóre organizacje Tukong musul nie dopuszczają dzieci do treningu tej sztuki walki, zalecając im naukę bezpieczniejszych sportów walki, takich jak taekwondo.

     HISTORIA : Około 1794 roku koreański urzędnik Lee Duk Moo ułożył podręcznik technik sztuk walki używanych przez koreańską armię. Dzieło zatytułowane Muye tobo t'ongji (Ilustrowany podręcznik sztuk walki) zostało napisane w klasycznej chińszczyźnie i przeznaczone dla arystokracji. Spośród 300 stron tekstu, jedynie 16 omawiało walkę bez broni. Pokazane tam techniki przypominają północną odmianę stylu z klasztoru Szaolin. Po drugiej wojnie światowej nawiązywano do Muye tobo t'ongji jako do źródła koreańskich sztuk walki. W XVIII wieku powstała gra taekkyon (przedtem nie zanotowano tej nazwy, wcześniejsze formy walki nazywając subak). W taekkyon stosowano podcięcia i kopnięcia, zaś rąk używano głównie do blokowania ciosów lub utrzymania równowagi. Celem tej gry było spowodować upadek przeciwnika trzema sposobami. 1. podcięcie nogi przeciwnika, 2. kopnięcie przeciwnika w klatkę piersiową lub w ramię, 3. wyskok i kopnięcie przeciwnika w głowę. Sztuka ta nie była podbudowana wartościami duchowymi i filozoficznymi i widzowie często robili zakłady podczas zawodów. Ze względu na nacisk na kopnięcia po łuku, w latach sześćdziesiątych XX wieku ten rodzaj współzawodnictwa wywarł wpływ na sportowe taekwondo. Jednakże termin taekkyon znaczeniowo nie ma nic wspólnego z terminem taekwondo.

22 sierpnia 1910 roku Japonia oficjalnie zaanektowała Półwysep Koreański, zmieniając go w swoją prowincję. Okupacja japońska despotycznie tłumiła wszelkie formy kultury koreańskiej. Koreańczykom zabroniono praktykować jakąkolwiek rodzimą sztukę walki, społeczeństwo wiedziało tylko o gumdo (kendo) i yudo (judo). Jednak tradycyjne koreańskie sztuki walki, takie jak taekkyon, praktykowała niejawnie garstka uczniów.

Powstałe podczas japońskiej okupacji koreańskie sztuki walki tangsoodo i kongsoodo (inny sposób odczytania chińskich ideogramów oznaczających karate-do) wywodzą się od japońskiego karate. Od roku 1926 Koreańczyk Won-Guk Lee studiował prawo w Japonii i uczył się karate pod kierunkiem Gichina Funakoshi. W roku 1944 rozpoczął nauczanie Chung Do Kwan w Seulu, gdzie jednym z jego uczniów był Jhoon Rhee.

Duży wpływ na tangsoodo wywarł Kee Hwang (ur. 9 listopada 1914, zm. 14 lipca 2002). Pracując dla japońskiego przedsiębiorstwa kolejowego w Mandżurii Cho Sun Railway Company, Kee Hwang uczył się karate. Korzystał przy tym z dostępnych mu książek w języku japońskim. (Kee Hwang twierdził, że uczył się chińskich sztuk walki w Mandżurii, lecz wielu badaczy podważa to twierdzenie). W 1945 roku Kee Hwang założył szkołę karate Mu Duk Kwan (mu - walka, duk - cnota, zacność, kwan - szkoła walki) zaś w 1953 organizację Korea Tang Soo Do Association

W roku 1955 grupa przedstawicieli szkół walki, oficerów koreańskiej armii i polityków zdecydowała, że tangsoodo i kongsoodo nie są wystarczająco patriotycznymi nazwami dla stylów karate praktykowanych w Korei i na wniosek generała Hong-Hi Choi uchwaliła, że w przyszłości wszystkie koreańskie style powinny być nazwane taekwondo. Nowa sztuka walki miała nawiązywać do koreańskiej gry zwanej taekkyon polegającej na kopnięciach i podcięciach.

Większość koreańskich sztuk walki przyłączyła się do nowej Taekwondo Association, lecz Kee Hwang zdecydował utrzymać niezależność Mu Duk Kwan, aby zachować czystość form i tradycyjne wartości. Po części Ji Do Kwan także utrzymała niezależność. Około roku 1957 Koreańczyk Jhoon Rhee zaczyna nauczać karate Ji Do Kwan, system oparty na karate Shotokan, w San Marcos (Teksas).

We wrześniu 1961 roku style karate znane jako Chung Do Kwan, Chang Mu Kwan, Song Mu Kwan, Mu Duk Kwan i Ji Do Kwan reorganizuje się w zunifikowany system zwany taesoodo. Utworzono organizację Korea Taesoodo Association (KTA, od 1965 Korea Taekwondo Association) a taesoodo staje się częścią wojskowego szkolenia. Liderzy Mu Duk Kwan i Ji Do Kwan opierają się konsolidacji. Z powodów politycznych ogranicza się japońskie pochodzenie stylu, co doprowadza do rozwoju nowych założeń etycznych, filozoficznych i technicznych tej sztuki. Podobnie zresztą dzieje się w tangsoodo: wiele oficjalnych historii tej sztuki walki odwołuje się wprost do chińskich źródeł, pomijają okinawajskie karate. Z kolei w 1965 KTA ustala komitet w celu zaprojektowania odmiennej praktyki form (zwanych poomse) które mają zastąpić tradycyjnie nauczane kata karate. Wprowadzenie walki sportowej w ochraniaczach pozwalających na większy kontakt zmieniło taktykę walki. Na przykład, karate kładzie nacisk na pojedyncze uderzenia pięścią, a taekwondo zaczęło kłaść nacisk na kopnięcia wyprowadzane w szybkiej kombinacji. Zabraniało używania technik ręcznych na twarz oraz jakichkolwiek ataków poniżej pasa. Ponadto, zmodyfikowano reguły walki sportowej, aby kładąc nacisk na ciągłą akcję.

Tukong musul 1: