Skrócona historia i charakterystyka Pankration Wypowiadając sformułowanie: trenuję pankration, każdy człowiek zaczyna mieć poważny problem w przekazaniu odbiorcy, co ma na myśli. Twierdząc trenuję zapasy, skok w dal czy nawet karate u odbiorcy kreuje się jasny wizerunek człowieka czyniącego coś tam, przyjętego dla danej dyscypliny. A cóż o pankrationie? Ano właśnie tutaj zaczyna się problem w wyjaśnieniu, czym jest pankration. Pankration na pewno nie jest karate, judo, ju jitsu ani boksem. Nie jest także escrima ani tanto jitsu.
No i kontynuujac wywód musimy zaprzeczyć sami sobie pisząc ze pankration jest wszystkim tym, co wymieniono a zebranym w jedną koncepcję walki wręcz, pałki i noże. Pankration to koncepcja pozwalająca na podjęcie i kontynuację walki w każdej sytuacji: stojąc czy leżąc, z bronią czy bez. Podjęcie i kontynuowanie walki nie ma celu walki samej w sobie, lecz umiejętność wygranej w każdej z sytuacji, w jakiej się znajdujemy. Pankration, aby mógł wypełnić zadanie, jakie stawia przed nim założona koncepcja musi skupiać w swoich technikach wszystko to, co jest niezbędne czy wręcz konieczne, wszak pozbawione ubarwień technicznych specyficznych np. dla karate, zbędnych elementów technicznych czy układów formalnych tzw. Kata. Pankration to zbiór skutecznych technik ręcznych wywodzących się z europejskiego i tajskiego boksu, kopnięć podobnych do kopnięć karate, boksu tajskiego, savate, technik shootfigtingu, rzutów oraz technik judo i jujitsu, jak też technik walki nożem i pałką specyficzna dla systemów filipińskich, wschodnich i zachodnich. Jak zatem można z łatwością zauważyć pankration jest niezwykle uniwersalny, skupiając w sobie wszystko, czego w walce wręcz zabraknąć nie może, jednocześnie odrzucając elementy zbędne, które w walce się nie zdarzają a ich przydatność w procesie treningowym jest żadna jak np. wspomniane kata.
PANKRATION wg ARVANTIS'A
wg tłumaczenia Jarka
Ponad 2000 lat temu starożytni grecy wynaleźli niezwykle brutalny system wolnej walki nazwany przez nich PANKRATION. Nazwa została zaczerpnięta od dwóch słów greckich pan i kratos oznaczających ni mniej ni więcej walkę z całych sił i z wykorzystaniem wszystkich możliwości. Pankration po raz pierwszy został powitany na Igrzyskach Olimpijskich w 648 roku p.n.e. i stał się bardzo popularny i pożądany na wszystkich ówczesnych wydarzeniach atletycznych. System walki integrował zarówno fizyczne jak i mentalne zasoby, ręce i nogi, umysł i ducha w najdalej posuniętych regułach bez barier, na jakie pozwoliła jakakolwiek kultura wcześniej. Jedynie gryzienie i wydłubywanie oczu było zabronione. Wszystko inne, skupiające elementy boksu starogreckiego i zapasów: uderzeń, kopnięć, uderzeń łokciami i kolanami a także duszeń. Kopnięcia były pierwotnie częścią pankrationu, zwłaszcza kopnięcia w podbrzusze i brzuch oraz siłowe podcięcia mające na celu wytrącenie przeciwnika z równowagi. Kopnięcia powyżej pasa były wykorzystywane bardzo oszczędnie, zwłaszcza wówczas, kiedy przeciwnik był na ziemi, lub był zbyt słaby, aby móc zablokować lub złapać kopiącą nogę.
Ze względu na swoją unikalną strategię i taktykę walki, pankration został zaliczony do jednego z najbardziej efektywnych metod walki wręcz. Ataki pankrationu były ekstremalnie brutalnie i czasami groźne dla życia przeciwników. Minimalna ilość reguł oraz brak podziału na kategorie wagowe i ograniczeń czasowych w prowadzeniu walki, ring od 12 do 14 stóp w celu wywołania walki w krótkim dystansie i zwarciu. Sędziowie byli wyposażeni w grube pręty, którymi przekonywali zawodników do zachowywania nielicznych reguł. Reguły były zresztą często łamane przez tych zawodników, którzy w czasie walki zrozumieli, że ich przeciwnicy sa silniejsi i maja znaczną przewagę w walce. Walka mogła się zakończyć na trzy sposoby: poprzez poddanie przeciwnika, utrata przytomności lub śmierć. Chociaż nokauty w pankrationie były bardzo częste, większość walk była kończona na ziemi z wykorzystaniem zarówno uderzeń jak i ówczesnych technik grapplerskich. Zawodnicy pankrationu byli wykwalifikowanymi grapplerami, doskonale zorganizowani pod względem technik obalających, duszeń i dźwigni. Duszenia zresztą były najczęstszymi technikami kończącymi walki i prowadziły z reguły do śmierci, jakkolwiek zawodnik mógł podnieść rękę w momencie, kiedy przewidywał porażkę na skutek oddziaływania na tchawicę bądź tętnicę szyjną, przerywając w ten sposób walkę. PANKRATION w świetle informacji pochodzących z Humanistycznej Encykopedii Sportu W. Lipońskiego
PANKRATION - konkurencja igrzysk starożytnych polegająca na walce dwu zawodników przy użyciu wszelkich dozwolonych chwytów i ciosów, toczona do momentu poddania się jednego z nich. Pankration został wprowadzony podczas 33 igrzysk olimpijskich w 648 p.n.e. Początkowo adepci pankrationu używali chwytów zapożyczonych z zapasów i ciosów bokserskich, a ponadto stosowali: wyłamywanie i wykręcanie rąk i nóg, wykłuwanie oczu palcami, łamanie nosów i gryzienie. Zasady Pankration skodyfikował Leukaros z Akarnanii w 440 r. p.n.e.. Wykluczały one ciągniecie za włosy, określały ceremoniał rozpoczynania walki i sposób poddawania się zwyciężonego. Gestem poddania było, podobnie jak w boksie, podniesienie ręki z palcem wskazującym ku górze lub uderzenie zwycięzcy dłonią w bark.
Ze względnu na kończenie walki poddaniem się w Pankration (podobnie jak w boksie) nie brali udziału Spartanie, uważający za hańbiącą wszelką formę poddawania się. Najsłynniejszym pankracjonistą był Teagenes, zwycięzca 75 i 76 IO w 480 i 476 r. p.n.e Pankracjoniści, którzy odnieśli w boksie i w Pankration lub zapasach zwycięstwo cieszyli się wyjątkowym prestiżem społecznym, otrzymując przydomek paradoksonikes ("cudownie zwyciężający") Z uwagi na brutalność walk i wycieńczenie powodowane przez Pankration w ciągu III w n.e. sędziowie poczęli nie dopuszczać pankracjonistów do udziału w innej konkurencji. Ryzyko walki było tak duże, że do Pankration zgłaszało się niewielu zawodników. Bywało, że zgłaszał się tylko jeden - wówczas przyznawano mu zwycięstwo "bez dotknięcia piasku" - akoniti.Tekst pochodzi z www.pankration.pl zapraszam.
