Karate
Kraj pochodzenia: Okinawa (Japonia)






     Karate to nazwa sztuki walki, która powstała na Okinawie. Dosłownie słowo to oznacza "pusta (naga,bez broni)ręka", choć można przetłumaczyć je także jako "chińska ręka", i takim ideogramem pierwotnie zapisywano karate. Jednak na początku XX wieku pod wpływem nacjonalistycznych idei, przyjęto w Japonii tę pierwszą interpretację. Pierwszy udokumentowany zapis homofonu karate jako "pusta ręka"  miał miejsce w sierpniu 1905 w książce Karate Kumite, autorstwa Hanashiro Chomo. Karate jest sztuką walki stworzoną przez Okinawańczyków jako metoda samoobrony bez użycia broni. Dawniej dla tej sztuki używano różnych nazw te, tode lub Okinawa-te. Nazwa karate została zatwierdzona dopiero w 1936 roku - okinawańscy mistrzowie: Yabu Kentsu, Chomo Hanashiro, Choshin Chibana - wszyscy ze stylu Shorin-Ryu oraz Chotoku Kyan ze stylu Sukunaihayashi, Chojun Miyagi z Goju-Ryu i Choki Motobu, zatwierdzają nazwę karate jako nazwę dla sztuki walki powstałej na Okinawie. 

     Od momentu powstania sztuka ta ewoluowała. W wielu stylach aspekt realnej walki został zachowany, a nawet rozwinięty (przykładowo kopnięcie okrężne mawashi geri nie występowało w oryginalnej sztuce okinawańskiej). W niektórych jednak stylach sztuka ta zmieniła swój charakter z utylitarnego systemu walki (karate okinawańskie) na system psychofizycznego doskonalenia się, gdzie na pierwszy plan wysuwa się aspekt do - "drogi", którą kroczy się całe życie, jako symbolu niekończącego się procesu dążenia do doskonałości. Stąd spotykamy także nazwę karatedo (pisane także jako karate-do). Koreańskim odpowiednikiem karate niesportowego jest tangsudo, a karate nastawionego na rywalizację - taekwondo. Obecnie istnieją trzy podstawowe kierunki w karate: karate jako walka na śmierć i życie (style klasyczne, głównie okinawańskie), czyli tzw. karate tradycyjne. Paradoksalnie, z uwagi na ujęcie karate jako walki na śmierć i życie w stylach tych rzadziej przeprowadza się kumite (sparringi), karate jako sport z elementami samoobrony (większość stylów), także z przeprowadzaniem zawodów. W ramach tej kategorii stylów trwa zażarta dyskusja nt zasad, których spójne przyjęcie umożliwiłoby szersze zaistnienie karate na Olimpiadzie. Spory dotyczą m.in. dozwolenia podcięć, kontaktu na głowę, rodzajów ochraniaczy, low-kicków, i in. karate jako sposób psychofizycznego doskonalenia. Podejście najbliższe tai chi, nie nastawione bezpośrednio na aspekt samoobrony czy rywalizacji, jednak z zachowaniem oryginalnych postaw, wielu kata, ruchów. Ponieważ karate upowszechniło się jako amatorski sport, w większości styli wykształciła się potrzeba stworzenia szczegółowej hierarchii stopni, aby zmotywować ćwiczących do rozwoju. 

     Trening karate opiera się na trzech głównych metodach nauki: 
-kihon 
-kata 
-kumite

     Kihon oznacza po japońsku podstawy. W sztukach walki używany jest do określenia zbioru technik podstawowych, zazwyczaj ćwiczonych "w powietrzu", z udziałem partnera lub bez, często w ruchu. Wiele szkół walki zaleca trening kihon na każdym treningu i powtarzanie ciosów, kopnięć, bloków, cięć itp. aż do wyczerpania, by wykształcić tzw. pamięć fizjologiczną (spowodować działania odruchowe i przyzwyczaić mięśnie do właściwego ułożenia). 

     Kata (układ formalny), jap. kata, dosł. forma ścisła – wysoce sformalizowany rodzaj ćwiczeń stosowanych w wielu tradycyjnych sztukach i sportach walki, szczególnie z grupy budo, jak również taekwondo (gdzie naszą one nazwę tul w wersji ITF, poomse w WTF a hyeong w niektórych innych organizacjach), taijiquan i innych. Są to sekwencje technik ataku i obrony, połączone z określonym poruszaniem, przyjęciem ściśle określonej pozycji i sposobu oddychania. Niektóre techniki w kata mają charakter wyłącznie symboliczny. Kata są bardzo ważną częścią programów nauczania dla wielu sztuk i sportów walki, a dla niektórych, zwłaszcza tych, gdzie kontakt broni z ciałem przeciwnika stanowiłby realne zagrożenie, stanowią ćwiczenia podstawowe. W zależności od ustaleń przyjętych dla danej sztuki, czy sportu walki, kata wykonuje się samemu lub w parach (np. w judo, gdzie niezbędny jest partner ze względu na występujące w kata rzuty). Kata mogą być wykonywane przy użyciu którejś z tradycyjnych białych broni, np. miecz (bokken, iaido) , włócznia (naginata), kij (‘jō, bō), a także bez użycia broni, np. aikido, judo, karate-do. 

     W kata wykonywanych pojedynczo zaleca się wizualizację ataku przeciwnika (przeciwników) oraz własnej, zalecanej właśnie do tego rodzaju ataku, obrony. W kata wykonywanych w parach, jeden z ćwiczących pełni rolę nauczyciela, a drugi ucznia. Nauczyciel inicjuje akcję wykonując określony atak, natomiast zadaniem ucznia jest wykonanie obrony przewidzianej wobec tego rodzaju ataku. Dla użytku współczesnych adeptów różnych sztuk i sportów walki opracowano nieco uproszczone, podstawowe kata nazywane Seitei, Pinan (Heian). Zawierają one najbardziej podstawowe dla danej sztuki walki pozycje i techniki (waza) i mają pomagać w zrozumieniu kluczowych dla niej zagadnień (np. zachowanie równowagi, odpowiedniego dystansu, postawy ciała oraz właściwego timingu). Po opanowaniu kata podstawowych zaleca się adeptom studiowanie kata bardziej zaawansowanych, nauczanych w dawnych szkołach walki, tzw. koryu. W wielu sztukach i sportach walki wymagana jest odpowiednia znajomość kata przy zdawaniu egzaminów na stopnie uczniowskie oraz mistrzowskie dan. Kata są również często prezentowane podczas publicznych pokazów. W niektórych dyscyplinach poprawność wykonania kata oceniana jest również w kategoriach konkurencji sportowej. 

     Kumite (dosł. spotkanie dłoni) - Walka w karate nosi nazwę kumite i jest najtrudniejszym rodzajem treningu. Ćwiczący sztuki walki zostaje powoli, systematycznie dopuszczony do walki, dopiero po gruntownym przygotowaniu psychofizycznym. Adept musi najpierw poznać różne kombinacje kopnięć, uderzeń, bloków, ogólnych zasad skutecznej obrony i ataku. Można wyróżnić kilka rodzajów kumite: kihon-ippon-kumite - atakujący (zwany tori) przeprowadza jeden uzgodniony atak z krokiem w przód, a broniący się (tzw. uke) wykonuje pojedynczy blok i uzgodnioną kontrę sanbon-kumite - tori przeprowadza trzy kolejne uzgodnione ataki do przodu, uke wykonuje trzy bloki (cofając się), a następnie uzgodnioną kontrę gohon-kumite - tori przeprowadza pięć kolejnych ataków do przodu, uke pięć bloków i kontrę okuri-ippon-kumite - tori atakuje na dwa sposoby, bądź po bloku i kontrze ze strony uke, tori nie odpuszcza i atakuje ponownie jiyu kumite - tori atakuje w dowolny sposób, uke broni się także dowolnie, ataki i obrony są ponawiane i przeprowadzane do skutku (lub przez określony czas, np. 1 minutę). Jedynie jiyu kumite oznacza klasyczny sparring. Różnie to wygląda w poszczególnych stylach. Na przykład w shotokan dopuszcza się atak na głowę i szyję zakładając, że uderzenia nie powinny dochodzić do ciała przeciwnika, ale muszą być dokładnie zatrzymane przed celem. W full-contact karate natomiast ubiera się walczących w hełmy z tworzywa sztucznego, rękawice i protektory, dopuszczając atak na głowę i korpus ręką i nogą z pełnym kontaktem. 

     W karate kyokushin preferowany jest twardy styl walki. Walczy się bez ochraniaczy na korpus i głowę, wyłączając z ataku twarz (jednak można stosować kopnięcia w głowę), szyję, stawy, kręgosłup, genitalia. W gosoku-ryu dopuszczalne są ataki na wszystkie strefy ciała (wyjąwszy krocze), dopuszczalne są podcięcia, walczy się w napięstnikach, ochraniaczach zębów i suspensoriach, ale ciosy na głowę muszą być kontrolowane. Liczne różnice w zasadach kumite pomiędzy stylami i federacjami są główną przeszkodą w zaistnieniu karate na Olimpiadzie. Dobre zrozumienie i opanowanie technik kihon oraz kata są niezbędne przed przystąpieniem do kumite. Oto co o wolnej walce mówi Masutatsu Oyama, twórca stylu kyokushin: "Karateka musi zdać sobie sprawę, że wchodzi teraz w najtrudniejszą fazę treningu i że musi być zdolny do skupienia swej uwagi na wielu aspektach w tym samym czasie. Musi być zawsze świadom najbardziej drobiazgowych szczegółów dotyczących przeciwnika: jego sposobu oddychania, stylu walki i obrony, jego równowagi, szybkości ruchów i momentów, kiedy jest najbardziej odsłonięty i niezabezpieczony przed ciosem. Oczywiście w tym samym czasie trzeba się koncentrować nad własnym planem obrony i ataku. W kyokushin karate dużą wagę przywiązuje się do umiejętności przyjmowania ciosów i zadawaniu ich z maksymalną siłą, nie przywiązując wagi do finezji technicznych, wychodząc z poglądu, że w walce realnej są one nie skuteczne."      W karate wyróżnia się następujące główne style: 

     -Enshin karate  jest to stosunkowo młody styl walki, stworzony przez kancho Joko Ninomiya. Wywodzi sie z kyokushin karate. Główną cechą odróżniająca od innych styli jest występowanie sabaki (chwyty i rzuty), ataków na boki przeciwnika, oraz odejście od zasady cios za cios. Stosowane są techniki pochodzące z judo (chwyty, rzuty, podcięcia) oraz z aikido (zejścia). Enshin w tłumaczeniu oznacza środek koła. Przewodniczącym polskiego enshin karate jest sensei Radosław Kulikowski (2dan). 

     -Fudokan Karate. 

     -Goju-ryu — sztuka walki karate bojowego wywodząca się z wyspy Okinawa. Termin goju-ryu oznacza "twardo-miękki". Jest to oryginalny, tradycyjny styl walki stworzony przez mieszkańców tej wyspy: Kanryo Higaonna (1853-1916) i Chojun Miyagi (1888-1953). Jest to styl bojowy, a nie sportowy, nie mający nic wspólnego z agresją. Nie liczy się punktów jak w odmianach sportowych. Bardzo istotne są w nim ćwiczenia oddechowe ibuki i nogare oraz treningi na przyrządach okinawskich makiwara czy yari bako. Ponadto ćwiczenia kakie uczą technik przyciągania i pchania przeciwnika, blokowania rąk i nóg, a następnie zadania uderzenia w punkty witalne przeciwnika. Styl ten poprawia zdrowie i kondycję głównie młodzieży i dzieci. Brak górnej granicy wieku do uprawiania tej sztuki walki. 

     -Gosoku-ryu jest szkołą Karate powstałą z połączenia stylów Shorin-ryu i shorei-ryu. Twórcą stylu jest soke Takayuki Kubota. Gosoku-ryu jest zestawieniem dwóch cech - szybkości i twardości, czego dowodem jest sama interpretacja nazwy stylu: "go" - twardość, "soku" oznacza szybkość, "ryu" odczytujemy jako kierunek lub miękkość. Styl ten oprócz tradycyjnych, zaczerpniętych ze stylu Shotokan technik zawiera techniki będące nowoczesnymi metodami samoobrony. Nauka Gosoku-ryu obejmuje zapoznanie się z podstawowymi technikami tradycyjnych szkół karate, elementami samoobrony, kobudo. Po zapoznaniu adepta z tymi elementami przechodzi się do nauczania technik Gosoku-ryu. Celem stworzenia stylu Gosoku było łatwe dostosowanie go szczególnie do wymagań kobiet i osób młodych, to jest łatwej możliwości zastosowania jego technik w praktyce, lecz zawsze z zachowaniem starej zasady karateków całego świata rozgłaszanej przez mistrza Funakoshiego - "Karate ni sente nashi." - "Karate nie atakuje pierwsze.". Kata, które powstały w ramach stylu Gosoku-ryu to: Kihon ichi no kata, Kihon ni no kata, Kihon san no kata, Kihon yon no kata, Uke no kata, Ni no kata, Gosoku, Ju hachi no tachi no tachi kata, Gosoku Yodan, Gosoku Godan, Denko Getsu, Rikyu, Go no kata, Tamashi, Riden, Kime no kata oraz Anso no kata. W Polsce organizacja gosoku-ryu kierowana jest przez Tomasza Piotrkowicza, posiadacza 6 dan, w ramach Polskiego Stowarzyszenia Karate. 

      -Kyokushin (- kyokushinkai) to jeden ze stylów karate. Na polski tłumaczone najczęściej jako ekstremum prawdy, dążenie do poznania prawdy, zaś pełna nazwa (kyoku-shin-kai-kan) oznacza stowarzyszenie na rzecz poznania ostatecznej (najwyższej) prawdy (wg The Way of Kyokushin, 1976). Założycielem stylu był urodzony 27 lipca 1923, Koreańczyk, Choi Yeong-Eui, który po przybyciu do Japonii przybrał imię Masutatsu Oyama. Stworzona przez niego Midzynarodowa Organizacja Karate Kyokushinkaikan (International Karate Organization Kiokushinkaikan- w skrócie IKO) była do momentu jego śmierci w 1994 roku największą organizacją sztuk walki na świecie. Po smierci Masutatsu Oyamy ogłoszono, że na mocy testamentu sukcesorem zmarłego i nowym liderem światowego kyokushin jest Akioshi Sokei Matsui. Nie wszyscy uczniowie Oyamy uznali sukcesora za godnego następcę Masutatsu Oyamy, w związku z czym w latach 1994- 2004 następowały kolejne rozłamy w IKO. Kolejni uczniowie Oyamy obwoływali się jego sukcesorami i otwierali kolejne Międzynarodowe Organizacje Kyokushinkaikan Karate uznając jednoczesnie siebie za tych właściwych sukcesorów legendarnego twórcy stylu. W ten sposób powstawały kolejne IKO 2, 3, 4, 5 itd. Nie bez znaczenia dla podziałów w Kyokushin pozostał fakt, że sukcesor Masutatsu Oyamy zarejestrował International Karate Organization Kiokushinkaikan jako przedsiębiorstwo w Stanach Zjednoczonych. Przedsiębiorstwo będące jego własnością. Uczynił to jednocześnie opatentowując nazwą Kyokushin, Kyokushinkaikan, Kancho Kyokushin oraz znaki stylu kanji i kanku jako jego własne znaki firmowe. Na mocy tego patentu Sokei Matsui pozbawił możliwości używania tychże znaków i nazw części z reprezentantów innych IKO, lub też zmusił ich do wybrania innych znaków. Istotniejszym dla przyszłości stylu może okazać się inny spór sądowy, jaki toczył Akioshi Sokei Matsui z rodziną zmarłego Matsutatsu Oyamy. Ostatecznie system sądowniczy w Japonii uznał zasadność roszczenia rodziny Oyama o przywrócenie im wszelkich praw do własności intelektualnych Masutatsu Oyamy, w tym do stworzonego przez niego stylu karate. Sąd w Tokyo uznał rzekomy testament Masutatsu Oyamy za ewidentnie sfałszowany i przez to od początku nie ważny. W ten sposób IKO Matsui zyskało w międzynarodowym słownictwie stylu Kyokushin numer 1, dla odróżnienia od IKO stworzonego przez Masutatsu Oyamę. Rodzina twórcy stylu chcąc podkreślić autentyczność reprezentowanego przez nią IKO,jako kontynuacji dzieła Masutatsu Oyamy, rozpowszechniła dodawanie do nazwy swego IKO określenia "Sosai Group". Obecnie istnieje więc wiele mniejszych od pierwotnego IKO organizacji, które w bardzo różny sposób argumentują, że to właśnie one uczą prawdziwego Kyokushin. Jeszcze za życia twórcy stylu, jak i po jego śmierci, w Międzynarodowej Organizacji Karate Kyokushinkaikan istniał zwyczaj nadawania honorowego członkostwa tej organizacji ludziom wybitnym lub szczególnie zasłużonym. Do członków IKO (International Karate Organization Kiokushinkaikan) zaliczają sie m.in. Władimir Putin (6 dan), Sir Sean Connery, Ronald Reagan oraz David Beckham (wszyscy oni posiadają honorowe czarne pasy – nie zdobyte poprzez trening, a jedynie nadane w uznaniu zasług) 

     -Oyama Karate – pełnokontaktowy styl karate, którego twórcą jest Shigeru Oyama. Shigeru Oyama w 1983 roku, jako Saiko Shihan (Najwyższy Mistrz, 10 Dan), chcąc realizować swoją wizję pełnokontaktowej sztuki walki, opuścił szeregi IKO karate kyokushin, kierowanej przez Masutatsu OyamaOrganizację Oyama Karate. Do stylu wprowadził wiele elementów nowoczesnych z innych sztuk walki np kick boxingu thai boxingu oraz innych. Wsławił się przetrwaniem testu Kumite (czyli 100 walk, trwających 2 minuty każda, następujących bezpośrednio po sobie, bez żadnej przerwy). Wynik testu jest różnie interpretowany, najbardziej wiarygodne źródła twierdzą, iż zwyciężył w 58 pojedynkach. W Polsce organizacją kieruje shihan Jan Dyduch 7 dan. 

     -Ryu-te 

     -Seido 

     -Seitedo 

     -Shidokan
jest nowoczesnym stylem walki stworzonym przez japońskiego mistrza Yoshiji Soeno. Jest (zgodnie z myślą jego twórcy) jednym ze stylów karate - właściwie stanowi on jednak połączenie tradycyjnych technik kontaktowego karate z elementami thai-boxingu, judo i jiu-jitsu. Scala więc w sobie najlepszą tradycję japońskich sztuk walki z dorobkiem innych systemów. Shidokan cechuje się wszechstronnością i realnością techniki, która nastawiona jest na kontaktową walkę sportową i samoobronę. Pozostaje przy tym wciąż otwarty na doświadczenie i wiedzę z zakresu różnych dyscyplin. Shidokan jest dzięki temu żywą sztuką walki, która jest stale doskonalona i modyfikowana. Zawodnicy Shidokan startują w licznych turniejach na świecie organizowanych przez różne organizacje według rozmaitych przepisów sportowych. Sam Shidokan posiada trzy podstawowe formuły walki: bare knuckle karate, thai kick boxing i grappling (walka na chwyty). Nazywany jest dlatego triathlonem sztuk walki. Te cechy sprawiają, że Shidokan staje się coraz bardziej znany i popularny na całym świecie. 

     -Shin ai do karate to system walki bazujący na starodawnych technikach przede wszystkim Goju-ryu, Kyokushin, jak i nowoczesnych rozwiązaniach analitycznego karate rozwijanych przez wielu nowatorów. Według filozofii Shin ai do w całokształcie techniki najważniejszy czynnik to indywidualne predyspozycje każdego ćwiczącego. Niemniej jednak każda technika jest tylko rozwinięciem lub wyselekcjonowaniem techniki realnej czyli podstawowej. Dlatego też stare karate i stare metody walki zbudowane konkretnie do potrzeb realnego kumite występują w połączeniu z nowymi metodami szkoleniowymi. Shi ai do to wgląd w konkretne starcie nie pomijając ważnych rozwiązań, polecanych przez zawody sportowe czy nowoczesne badania ale dążące do skutecznej minimalizacji ruchu. Stąd też stare tensho czy nowoczesne kihon-kata. Wszystko musi być płynne i motorycznie współpracować ze sobą. Stara technika z pozoru prymitywna rozwinięta do poziomu danego ćwiczącego staje się Tokuj-kata i jest doskonała. W realnej walce jest subtelna mieszanka starego karate,nowych metod i indywidualnej predyspozycji ćwiczącego. To właśnie shin ai do , nic się nie wyklucza i nie ogranicza, to osobista metoda każdego wojownika.
 
     -Shito-ryu' jest to japoński styl karate utworzony w latach 20. ubiegłego wieku przez mistrza Kenwa Mabuni. Shito-ryu, obok shotokan, goju-ryu i wado-ryu, należy do tzw. Wielkiej Czwórki stylów karate-do. Nazwa stylu stanowi swoisty hołd dla dwóch wielkich mistrzów, nauczycieli Mabuniego - Anko Itosu oraz Kanryo Higashionna. Japoński ideogram "shi" można odczytać też jako "ito", natomiast ideogram "to" - jako "higashi". "Ryu" oznacza styl. Zatem "Shito-ryu" oznacza "styl ku czci mistrzów Itosu i Higashionna". Przedstawicielem stylu w Polsce jest Andrzej Kozak (2 dan), szef polskiego oddziału Genbu-kai - międzynarodowej organizacji, której przewodzi shihan Fumio Demura.
 
     -Shorin-Ryu - pierwszy (najstarszy) styl karate powstały na Okinawie w połowie XIX wieku. Jego założycielem był Sokon "Bushi" Matsumura. Uczeń Matsumury - Anko Itosu ostatecznie ukształtował styl. Pierwotnie styl nosił nazwę Shuri Te. W 1933 sukcesor Itosu mistrz Choshin Chibana (10 dan) zmienił nazwę z Shuri Te na Shorin-Ryu oraz zalożył istniejącą do dzisiaj organizację pod nazwą Okinawa Shorin-Ryu Karatedo Association z siedzibą w Naha na Okinawie. W Polsce Shorin-Ryu jest uprawiane od 1981. Rozwinął go w naszym kraju Aleksander Staniszew (7 dan), prezydent Polskiej Unii Shorin-Ryu Karate Kobudo. 

     -Shotokan  - jedna z odmian karate. Gichin Funakoshi rozprzestrzenił na cały świat ww. sztukę walki, znany jako surowy i wymagający nauczyciel, dlatego też spod jego ręki wyszło wielu wybitnych karateków (np. mistrz Nakayama - twórca sportowego karate).Nazwa "Shotokan" oznacza "Szkoła Shoto" lub "Szkoła w której uczy Shoto". Wyraz "Shoto" oznacza "Fale sosen" i był to pseudonim Gichina Funakoshi (w różnych źródłach podaje się, że podpisywał w ten sposób prace w zakresie kaligrafii, lub że był to jego pseudonim literacki). Jako ciekawostkę można podać, że Gichin Funakoshi określał swój styl do końca życia jedynie jako "karate", natomiast nazwa Shotokan, została nadana stylowi dopiero przez jego syna i uczniów. Początkowo nazwą tą określane było jedynie dojo w którym nauczał Funakoshi.
 
     -Zen do ryu karate do - zacznijmy od twórcy stylu Zen Do Karate Tai Te Tao. Oficjalnie zatwierdzonego w Japonii, Petera Jakhe 6 Dan zmarłego w Monachium 1995 roku. W 1975 roku narodził się styl Zen Do Karate Tai Te Tao. Ideą powstania nowego stylu było, spostrzeżenie negatywnych wzorców propagowanych w Karate i sportowym Taekwondo, narastająca brutalność i produkowanie maszyn do walki na międzynarodową skale. Nazwa Zen Do Karate ukazuje nam praktykę Zen w sensie Do (drogi) kładąc nacisk na wzmocnienie charakteru , w ten sposób karate staje się „drogą” do człowieczeństwa ucząc adepta karate szanować życie. Podobnie jak w innych stylach karate , celem nie może być gloryfikacja przemocy. Peter Jankhe całe swe życie poświęcił niesieniu pomocy głodującym i cierpiącym dzieciom, więźniom politycznym, niewinnie uwięzionym osobom, wspierał ludzi przy udziale organizacji międzynarodowych jak i rządowych. Nawet ryzykował życie pomagając maltretowanym dzieciom w kraju i za granicą. Takie nastawienie duchowe i umysłowe sprawiło ze jego styl stał się rozpoznawalny w Japonii jak również uznawany przez tamtejszych mistrzów. Pochodzenie i podstawy stylu jak i filozoficzne aspekty sztuki Petera Jankhe zostały omówione, spisane i zaakceptowane przez Wielkich Mistrzów Japońskich jak i naukowców. Spadkobiercą systemu jest Lothar Sieber mieszkający w Monachium rozwinął i zmodernizował tradycyjne techniki. Jednak z upływem lat filozofia Zen Do Karate Tai Te Tao zanikała. To oddalenie od pierwowzoru spowodowało Rozwój Zendo Ryu Karate Do którego twórcami są Dietmar Schmidt oraz Rudolf Gabert. Styl ten nawiązuje do wartości moralnych propagowanych przez Petera Jankhe. W sztukach walki każdy aspekt fizyczny musi iść w parze z rozwojem psychicznym. W przeciągu ostatnich 10 lat zostały dołączone dwa pozytywne aspekty: Pierwszym jest IDO RYU (bezustanny ruch)stworzone w Australii przez Profesora Wally Strauß. W tym systemie duchowa droga (psychiczna siła) oraz płynny ruch (harmonia fizycznej energii) są połączone i tworzą jeden cel. Drugim jest specjalny model treningowy opracowany przez niemieckiego nauczyciela Zen Helmuta Queckenstedt (również posiadacza stopni mistrzowskich w karate), który został włączony do programu szkoleniowego wnosząc pozytywnych aspektów . Dietmar Schmidt i Rudolf Gabert polączyli te praktyczne i teoretyczne elementy tworząc ZENDO RYU KARATE DO. 

     -Karate Tsunami - opracowany w Polsce w 1979 na podstawie ogólnych reguł karate styl walki w założeniach lepiej dostosowany do typowej anatomii Europejczyka. Wymyślony przez prawnika Ryszarda Murata, który po krótkiej praktyce stylu shotokan i uzyskaniu stopnia uczniowskiego 6 kyu rozpoczął własne studia nad technikami walki wręcz. Obecnie jest posiadaczem stopnia 10 dan i tytułu soke (oba jednakże zostały nadane przez grono wybranych przez niego shihanów z jego własnej organizacji). Styl tsunami spotyka się z krytyką ze strony innych szkół karate z uwagi na odstępstwo od tradycji i brak większej struktury weryfikującej standardy umiejętności. Zarzuty merytoryczne dotyczą także dyskusyjnych odstępstw technicznych (m.in. pięść w hikite przy kopnięciach, ugięta noga podporowa przy mae geri, i in.) oraz kontrowersyjnych adaptacji narzędzi rolniczych w kobudo (oprócz tradycyjnych saia, nunchaku czy tonfy wykorzystuje się polski sierp, łopatę, i in.).

Karate 1:


Karate 2:


Karate 3:

LINKI
 




































Polska organizacja ninjutsu i TCS
 
 
Stronę odwiedziło już 8 odwiedzający (32 wejścia)
Ta strona internetowa została utworzona bezpłatnie pod adresem Stronygratis.pl. Czy chcesz też mieć własną stronę internetową?
Darmowa rejestracja