Taekwondo
Kraj pochodzenia: Korea



HISTORIA I ŹRÓDŁA TAEKWON-DO -


    Przeróżne sztuki walki są tak stare jak historia samej ludzkości a ich korzenie sięgają tysięcy lat, nasi przodkowie zawsze byli zmuszeni do walki, która towarzyszyła im od zarania dziejów. Zmuszeni byli do rozwijania swojej siły, wytrzymałości, przebiegłości, do wymyślania coraz to nowszych technik walki aby przeżyć, zdobywać jedzenie walczyć o terytorium, bronić się przed najazdami innych plemion. Od dawna także było wiadomo że najprostsza broń jaką jest kij czy prowizoryczna pałka lub włócznia da się o wiele skuteczniejsze bronić od nie uzbrojonej dłoni. Lecz także od dawna wiadomym jest, że odpowiednie zahartowanie i umacnianie swojego ciała - rąk i nóg a nieraz i głowy prowadzi do „wyrobienia” potężnej broni która nie musi używać żadnych „narzędzi”. Ludy Azji jako nieliczni na świecie doprowadzili do odkrycia że ludzkie nogi i ręce mogą stanowić potężną broń, niewykrywalną dla przeciwnika do ostatniej sekundy starcia. Poprzez swoją wytrwałość w dążeniu do celu jakim było niewątpliwie wydobycie ze swojego ciała broni równie potężnej i niszczycielskiej jak miecz, doprowadziło do perfekcyjnego opanowania umiejętności walki własnym ciałem , była i jest to metoda bardzo wygodna, praktycznie nie wykrywalna dla przeciwnika i bardzo skuteczna w ataku i obronie. W historii ludzkości wymyślono wiele systemów walki, w jednych preferowano wyłącznie walkę bronią - mieczem, łukiem, kuszą, włócznią itp..

    W innych wręcz przeciwnie - preferowano walkę jedynie ciałem, dłońmi, stopami często też kolanami , łokciami i głową, bez użycia „narzędzi walki”. Metody te stały się tak skuteczne w walce i prowadzeniu wojen, że mistrzowie, nauczyciele i twórcy tychże „systemów” strzegli ich jak największych skarbów, często były one przekazywane z klanu na klan, bardzo często ustnie aby nikt nie mógł nigdy wykraść tajemnic technik i specjalistycznego treningu zapisanych na kartkach papieru. Ojczyzną taekwon-do jest Korea, która swojego czasu targana walkami o przetrwanie, w sąsiedztwie Mongołów nauczyła się władać łukiem i włócznią, natomiast lekcja Chińska wprowadziła bron sieczną. Pierwszy kontakt Koreańczyków ze sztukami walki datuje się na rok 108-110 p.n.e. najstarsze ślady praktyki sztuk walki przypominające swoją formą współczesne Taekwon do odnaleziono na malowidłach sufitu krypty dynastii rodziny królewskiej Koguryo odkrytych w 1935 roku. Fresk ten ukazuje trening „poomse” czyli „Tul” to najstarszy ślad koreańskiej walki bez oręża. Jedną z pierwszych sztuk walki które wykreowały się w ówczesnej Korei była sztuka walki „Hwarang” była fundamentem wyszkolenia wojskowego i wychowania fizycznego. 

     Lecz Hwarang nie obejmowało tylko praktyki walki, była to także nazwa stowarzyszenia arystokratycznej młodzieży koreańskiej, która pod wpływem nurtów filozofii chińskiej doskonaliła harmonię ducha z cielesnością w której walka bez oręża (taekyon) była nieodłączna. I właśnie z taekyon wywodzi się współczesne taekwondo jak i bardziej zbliżone do kung fu koreańska sztuka walki hapkido. Tak jak w Japoni kodeks Bushido odegrał potężną rolę w kreowaniu narodowego ducha Japończyków tak i honorowy kodeks Hwarang odegrał bardzo wielką rolę na lud Korei. I tak współczesne taekwondo chodź bardzo młode bo swoją obecną formę przyjęło w 1955 r. zostało Narodową sztuką walki Korei i jest jedną z największych sztuk walki uprawianych na świecie - ma ponad 45 milionów adeptów, zrzeszonych w prawie 110 związkach różnych krajów. 11.04.1955r. taekwon-do otrzymało swoją nazwę którą zaproponował Choi Hong Hi i to właśnie on w oparciu o własne doświadczenia z Taek Kyon i Karate opracował własny oryginalny system posiadający unikalne techniki. Wszystkie techniki i ich ogólne wykonanie zostało opracowane w 1978 roku lecz szczegółowe badania trwają nadal. Aby „wyciągnąć z nich jak największą skuteczność w użyciu i bezpieczeństwo nauczania, a więc Taekwon-do wciąż się rozwija aby sprostać potrzebą nowożytnego człowieka.

Rozwoj taekwondo




    Niewątpliwie założycielem i twórcą systemu Taekwon-do był Gen. Choi Hong Hi (ur. 9 listopada 1918, zm. 15 czerwca 2002) urodził się w Korei w Ha Dae na terenach okupowanych przez Japończyków gdzie w wieku 12 lat został „karnie” usunięty z japońskiego szkolnictwa za propagowanie działań mających na celu walkę z okupantem, ojciec Choi`a chcąc wykształcić syna i zapewnić mu tym samym przyszłość wysłał go na naukę sztuki kaligrafii koreańskiej i naukę sztuki walki Taek Kyon do jednego z największych mistrzów Han Il Donga. Choi, po 7 latach intensywnej nauki pod namową swoich starszych kolegów studentów jako 19 latek wyjechał do Japonii do Kyoto aby tam dalej się kształcić. Tam właśnie zetkną się z karate, po 1,5 roku nauki j. angielskiego i karate postanowił przenieść się to Tokio gdzie zdał egzaminy wstępne i dostał się do Wyższej Szkoły Biznesu Dong. A potem swoją naukę kontynuował na Uniwersytecie Choong Ang. Po uzyskaniu stopnie II dana w karate pod okiem legendarnego mistrza Gishina Funakoshi (twórcy Karate Shotokan) sam podjął próby nauczania karate w Japonii.

    W czasie trwania II Wojny Światowej około 1942 roku kiedy to Japonia chyliła się ku nieuchronnej klęsce, wcielano przymusowo koreańskich uczniów o anty japońskich poglądach do japońskiego wojska, zabraniając im studiów na uniwersytetach. Pomimo wielu usilnych prób uniknięcia przymusowej służby w wojsku, 20 października 1943r. Choi został schwytany przez tamtejszą policję i wcielony w szeregi armii Japońskiej, skąd został wysłany do Seulu w Korei w celu przeprowadzenia podstawowego szkolenia. Po szkoleniu w Seul National University przydzielono go do 42 Dywizji Pyung Yang. Tym oto sposobem Choi znalazł się w grupie studentów-żołnierzy o anty japońskich poglądach, którzy podjęli się ucieczki z armii w góry Baek Doo położonych na granicy Mandżursko-Koreańskiej. Gdzie potem mieli dołączyć do Podziemnej Armii Wyzwolenia Korei i podjąć walkę z okupantem. Niestety plan nie powiódł się, wszyscy uczestnicy ucieczki zostali złapani i osadzeni w więzieniu za zdradę. Na początku wyrok dla Choia to 7 lat więzienia, później jednak został zmieniony i miał być on stracony w 1945r. W celi oczekując na wykonanie wyroku z braku zajęcia Choi cały czas nie zaprzestawał trenować i doskonalić swych umiejętności w sztukach walki. Kiedy wreszcie trzy dni przed jego egzekucją 15 sierpnia 1945 roku Korea została wyzwolona i odzyskała niepodległość. Choi był wolnym człowiekiem. Po wyjściu z więzienia Choi Hong Hi stanął na czele grupy studentów ochotników , która broniła idee demokracji. 

     W czasie spotkania z majorem armii amerykańskiej panem Reas`em, nadzorcą Angielskiej Szkoły Wojskowej, która miała się przekształcić w Koreańską Akademię Wojskową, Choi stał się jednym ze 100 założycieli „ojców” armii koreańskiej. Został mianowany podporucznikiem armii Korei i przydzielony do Kwatery Głównej Czwartego Pułku w Kwang Ju. Młoda armia była bardzo osłabiona, więc Choi postanowił włączyć w strukturę jej treningu Tang Soo (karate) aby wzmocnić żołnierzy a tym samym całą armię. Po wdrożeniu swojego pomysłu w życie i nauczaniu żołnierzy swojego pułku Choi`a ogarnął wstyd ... że jako człowiek który gardził japończykami i walczył przeciwko nim, naucza teraz swoich żołnierzy sztuki walki japońskiej, karate. To był bodziec który skłonił Choi`a do badań nad sztukami walki aby opracować swoją sztukę walki ... koreańską sztukę walki. Która zawierałaby w sobie przekaz wartości duchowych odpowiednich dla Koreańczyków.

    Zaczął wdrażać swoje pomysły i przemyślenia do treningu wojskowego i tak przez 9 lat piął się do góry nie tylko w dążeniu do celu w sztukach walki ale i szybko zaczął awansować w armii. 25 czerwca 1950 roku w Korei wybuchła wojna, Choi w1949 roku niedługo po ślubie otrzymał rozkaz wstąpienia do Advanced Military Training School w Stanach Zjednoczonych. Pomimo , że nie chciał opuszczać swojej żony, został wysłany do Stanów Zjednoczonych gdzie wyjechał do Ground General School w Forcie Riley w Kansas a potem wstąpił do Advanced Command School w Forcie Benning, Georgia. Podczas przerw w szkoleniu Choi prezentował swoim kolegą z uczelni techniki Tang Soo, Studia ukończył w 23 czerwca 1950 r. Dwa dni przed wybuchem wojny w Korei. Choi pośpiesznie powrócił do Korei, gdzie dostał rozkaz założenia Officer Training School, lecz z powodów personalnych musiał wyjechać do Japonii i objąć stanowisko szefa Chung Do Kwan. Jego kariera wojskowa nabrała tempa i 1951 roku został awansowany na generała brygady. 

     Po czasie został przydzielony do 1 Korpusu w którym miał za zadanie przygotowywanie odpraw dla generała Douglas'a Mac Arthur'a, Dowódcy Oddziałów Narodów Zjednoczonych. W 1953 r. gen. Choi Hong Hi wydał swoją pierwszą książkę o tematyce służby wywiadowczej. W czerwcu 1954 roku Dywizja którą kierował Choi przeniosła się do prowincji Kang Won w Korei gdzie miała się stać częścią 2 korpusu, w czasie ceremonii połączenia i pokazu technik Tang Soo która oglądał prezydent Korei Seung Man Rhee i który z relacji naocznych świadków przez 30 min trwania pokazu nie usiadł ani razu, po czym stwierdził że to „Taek Kyun” muszą trenować wszyscy żołnierze! I tym właśnie „życzeniem” prezydenta ułatwiono drogę Tang Soo do pozostałej części armii koreańskiej. Gen Choi Hong Hi wydał rozkaz aby wybudowano „Instytut” salę treningową gdzie można by nauczać sztuki walki, nazwał ją Oh Do Kwan. Lecz Choi wiedział, że sztuka walki którą uczy nie jest ani technikami Tang Soo (karate) ani Taek Kyun, dlatego potrzebuje swojej nazwy. W 1954 roku gen Choi Hong Hi wykorzystując swoją pozycje społeczną powołał zespół biegłych ekspertów i z ich pomocą sprawdzał słuszność swoich założeń i teorii pod względem skuteczności. Po burzliwych dyskusjach przyjęto propozycję zaproponowaną nazwę przez gen. Choi i przedstawiono ją prezydentowi Rhee.

    Prezydent nie był przychylny tej nazwie, sam przywiązany do nazwy Taek Kyun, która była tradycyjną koreańską sztuką walki. Lecz po wyjaśnieniu prezydentowi przez Choi`a , że jest to inna sztuka walki „nowa koreańska sztuka walki” prezydent zgodził się na nadanie jej proponowanej przez gen Choi`a nazwy. I wreszcie 11 kwietnia 1955 marzenie Choi Hong Hi spełniło się! Oficjalnie i po raz pierwszy przyjęto nazwę jego nowej ulepszonej sztuki walki TAEKWON-DO. Oczywiście taekwon-do było sztuką walki którą trenowali przede wszystkim żołnierze armii koreańskiej, to też Choi nakazał aby żołnierze mówili do siebie „Tae Kwon!” podczas oddawania honorów (salutowania). Choi wspominając tamte wydarzenia mówi: "Myślę, że wprowadzenie nowej nazwy "Taekwon-Do" było możliwe, ponieważ byłem dwugwiazdkowym generałem i miałem wpływowego przyjaciela w osobie gen. Lee Hyung Keun, Naczelnego Wodza Armii Koreańskiej oraz dobre układy z prezydentem Seung Man Rhee poprzez kaligrafię i Tang Soo.” Sukcesywne starania w rozpowszechnianiu Taekwon-do gen Choi Hong Hi doprowadziły do wprowadzenia taekwon-do do systemu szkolenia w całej armii, szkołach średnich i wyższych a najlepsi instruktorzy byli wysyłani po całym świecie do zaprzyjaźnionych państw aby propagować taekwon-do.

Federacje taekwondo



INTERNATIONAL TAEKWON-DO FEDERATION

- Międzynarodowa Federacja Taekwon-Do Jest to najstarsza z istniejących federacji powstałą w 1972r. Jej założycielem jest gen. Choi Hong Hi, którego to przyjmuje się za „ojca” TaeKwon-Do. Gdyż to właśnie gen. Choi stworzył nazwę, podstawy oraz filozofię TaeKwon-Do, jako założyciel posiadał IX Dan. Siedziba ITF-u jest obecnie we Wiedniu w Austrii gdzie została przeniesiona z Toronto w Kanadzie.
 

WORLD TAEKWON-DO FEDERATION
- Światowa Federacja TaeKwon-Do ta federacja powstała w 1974r. jej prezydentem i założycielem jest Un Yong Kim, który posiada IX Dan. WTF jest troszeczkę inny niż GTF i ITF, przede wszystkim w nazewnictwie i układach, które są całkowicie inne. Wielką zaletą WTF-u jest to, że z pośród tylu innych federacji to właśnie WTF jest dyscyplina olimpijską. Siedziba WTF-u jest w Seulu w Północnej Korei.
 

GLOBAL TAEKWON-DO FEDERATION
-Globalna Federacja TaeKwon-Do - prezydentem tej federacji był wielki mistrz Park Jung Tae IX Dan. Obecnie po jego śmierci w 2002r. prezydentem federacji została Linda Park. GTF został stworzony z myślą o połączeniu ITF-u i WTF-u, miał być pomostem. Na razie rozwija się i zdobywa zwolenników. Sam Park Jung Tae był wicedyrektorem ds. technicznych w ITF-ie. GTF powstał w 1990r. jest on na razie jedna z najmłodszych federacji. Siedziba GTF-u znajduje się w Kanadzie.

Stopnie w taekwondo
W Taekwon-do stopień zaawansowania zawodnika odzwierciedla noszony przez niego pas. Rozróżnia się 10 stopni uczniowskich (Kup), które zdobywa się od 10 Kup do 1 Kup i 9 stopni mistrzowskich (Dan), które przydzielane są od 1 do 9.

Stopniom uczniowskim przyporządkowany jest odpowiedni kolor pasa. Poszczególne kolory pasów zostały wybrane świadomie i w przeszłości wskazywały na pozycję zajmowaną w społeczeństwie osoby, która go nosiła. Obecnie została utrzymana hierarchia kolorów, a ich znaczenie podporządkowane Taekwon-do i tak:

 

- 10 Kup – Pas Biały:

Symbolizuje niewinność i bezradność początkującego adepta, który jeszcze nie wie nic o Taekwon-do

 

            - 9 Kup – Pas Biały z żółtą belką:

Oznacza się go przez naszycie żółtej beretki 5 cm od końca pasa o szerokości 5 mm na pasie białym. Jest tak jak każdy stopień nieparzysty stopień pośredni

 

            - 8 Kup – Pas Żółty:

Kolor tego pasa symbolizuje Ziemię, w której kiełkuje zasiane ziarno, przekształcając się w roślinę, wypuszcza pierwsze pędy i umacniając korzenie, tak jak adept przyswajający podstawy Taekwon-do

 

            - 7 Kup – Pas Żółty z zielona belką:

Stopień pośredni

 

            - 6 Kup – Pas Zielony:

Kolor tego pasa symbolizuje intensywny rozwój rośliny jaką jest adept i oznacza że jego umiejętności coraz bardziej wzrastają

 

- 5 Kup – Pas Zielony z niebieską belką:

Stopień pośredni

 

            - 4 Kup – Pas Niebieski:

Ten kolor pasa symbolizuje niebo, ku któremu pnie się roślina, rozrastając się w potężne drzewo, tak jak adept Taekwon-do, który mając już pewne umiejętności, wyraźniej dostrzega cel, ku któremu powinien dążyć

 

            - 3 Kup – Pas Niebieski z czerwona belką:

Stopień pośredni

 

            - 2- Kup – Pas Czerwony:

Kolor tego pasa symbolizuje niebezpieczeństwo, ostrzegające zarówno ewentualnego przeciwnika by nie podejmował walki, jak i ostrzegające samego adepta, by nie przeceniał własnych umiejętności i przypominał mu zasadę samokontroli

 

            - 1 Kup – Pasz Czerwony z czarną belką:

Stopień pośredni

 

            - I Dan – Pas Czarny ze złotą belką:

Kolor tego pasa oznacza mistrzostwo, jest symbolicznym przeciwieństwem białego, a więc symbolizuje dojrzałość, doświadczenie i wielkie znawstwo Taekwon-do. Symbolizuje również odwagę i odporność właściciela na strach przed „ciemnością” zła

 

Stopnie mistrzowskie oznacza się na pasie cyframi rzymskimi, na jednym z jego końców. Dodatkowo posiadacze czarnych pasów noszą czarne obszycia na bluzie doboku. Od 4 Dana naszywa się lampasy wzdłuż rękawów bluzy i nogawek spodni, także czarnego koloru. Liczba stopni mistrzowskich - 9 - także ma odzwierciedlenie w tradycji i historii Korei. W kulturach orientalnych liczba 9 jest najwyższą liczbą jednocyfrową.

Studenci Taekwon-do posiadający stopień od pierwszego do trzeciego Dana w hierarchii tej sztuki nazywani są "Boosabum Nim" i są asystentami instruktora. Studenci Taekwon-do od czwartego do szóstego Dana nazywają się "Sabum Nim" i są instruktorami. Posiadacze siódmych i ósmych Danów to elita Taekwon-do, nazywa się ich "Sahyun Nim" i są mistrzami. Natomiast posiadacze dziewiątych Danów nazywani są "Sasung Nim" i są starszymi mistrzami. Od czwartego Dana oprócz obszyć bluzy doboku i lampasów, adepci Taekwon-do mogą nosić pagony na lewym ramieniu z odpowiednimi oznaczeniami.

 Taekwondo w Polsce

     Pierwsza sekcja Taekwon-do w Polsce powstała w czerwcu 1974 roku w Lublinie. Instruktorem był Anglik Andrew Marshall posiadacz 6 kup (zielony pas), który do października tego roku sporadycznie prowadził treningi z małą grupą studentów rekrutujących się przeważnie z sekcji judo. Początkowo ćwiczyli oni w prywatnych mieszkaniach, na powietrzu, w obcych salach gimnastycznych jednocześnie nawiązując kontakty z Miejskim Domem Kultury, gdzie od października rozpoczęli regularne treningi.

Sekcja w krótkim czasie rozrosła się do 60 osób i ćwiczyli w niej między innymi: Jerzy Skwira, Jerzy Konarski, Krzysztof Przeciechowski, Andrzej Kozłowski. Andrew Marshall prowadził treningi do lutego 1975 roku, później z przyczyn osobistych opuścił Polskę, niemniej treningi były kontynuowane. Instruktorem grupy mianował się Jerzy Konarski, który początkowo nawiązał kontakt z Międzynarodowa Federacją Taekwon-do w Kanadzie. W tym też roku prywatnie odwiedził sekcję Les Galezowski, Kanadyjczyk polskiego pochodzenia, posiadacz 4 cup, studiujący Taekwon-do u Park Jung Tae (7 Dan ówcześnie) w Toronto, który gościnnie poprowadził kilka treningów. Niedługo po tej wizycie Jerzy Konarski postanowił zmienić federację na Światową Federację Taekwon-do, ponieważ udało mu się nawiązać atrakcyjne dla niego kontakty z mistrzem Kyong Myong Lee (7 Dan WTF). Po zmianie przez Konarskiego federacji sekcja Taekwon-do ITF przestała formalnie istnieć przez kilka miesięcy, jednak zawodnicy ćwiczyli nadal sami. Jerzy Skwira przez prywatne kontakty nawiązał znajomość z rodakiem Marshalla Peterem Prykem posiadaczem 1 dana.

Od października 1976 roku sekcja Taekwon-do rozpoczęła działalność tym razem w Ognisku TKKF Motor. W sekcji obok Jerzego Skwiry znaleźli się między innymi: Andrzej Piotrowski, Andrzej Kozłowski, później doszli Krzysztof Przeciechowski i Leszek Krusiński. Duży autorytet instruktora i znajomość sztuki, której uczył spowodowały, że grupa w krótkim czasie stała się najsilniejszą sekcją w Lublinie, a pod koniec jego pobytu, jedną z najsilniejszych w Polsce.

W roku 1975 w Łodzi rozpoczyna nauczanie Taekwon-do laotański posiadacz 1 Dana Lo Vanh Thianng. Początkowo próbuje nawiązać kontakty z istniejącymi już w tym czasie sekcjami karate shotokan, gdzie rozpoczyna treningi w charakterze zawodnika, dzieląc się swoimi umiejętnościami z innymi ćwiczącymi. W związku z faktem, że jego status w wyżej wymienionej sekcji był nieustalony zakłada samodzielną grupę. Sekcję do rozkwitu doprowadza jego rodak Khantong Phongmany posiadacz 3 dana, który podejmuje studia w Studium Języka Polskiego dla Obcokrajowców w Łodzi. W latach 1976-1978 pod jego kierunkiem zawodnicy osiągają bardzo wysoki poziom techniczny, stając się jednocześnie wiodącym ośrodkiem w Polsce. W sekcji tej zaczynali ćwiczyć między innymi: Mirosław Sobczyk, Marek Kwaśniewski, Tomasz Dzieran. Na przełomie lat 1978-1979 sekcja rozpada się na trzy samodzielne grupy: Janusza Boguszewskiego, Marka Kwaśniewskiego i Mirosława Sobczyka wchodzą w skład TKKF Młodzieżowiec który podejmuje się patronatu nad Taekwon-do w Łodzi. Swoje zainteresowanie nową sztuką walki angażuje ambitnych działaczy młodzieżowych Tomasza Dziubińskiego i Pawła Bryszewskiego.

W Krakowie Taekwon-do zostało zaszczepione przez wybitnego mistrza Taekwon-do Leong Wai Meng, w tamtym okresie posiadacz IV Dana. W 1977 roku poprzez rodzinne powiązania z Polską Leong Wai Meng często odwiedza Kraków. Swoją sztuką walki stara się zainteresować elitę aktorską w Krakowie i nauczycieli szkoły aktorskiej. W krótkim czasie wielbicielami jego talentu zostaje Krzysztof Jasiński, młody Dyrektor Teatru Stu w Krakowie i Marek Lech, nauczyciel kultury fizycznej w szkole aktorskiej. Duży wpływ na rozwój tego ośrodka wywarł Les Galezowski, który długie okresy czasu w latach 1977-1980 spędzał w Krakowie u rodziny i regularnie prowadził zajęcia z grupą założoną przez Menga. Pilnym studentem okazał się być Marek Lech, który w szybkim czasie staje się liderem Taekwon-do w Krakowie. 14 października na zaproszenie Teatru Stu do Polski przybywa drużyna pokazowa Taekwon-do wraz z Generałem Choi Hong Hi i Rhee Ki Ha (7 Dan) oraz Park Young Tae (7 Dan) oraz wielu innymi znakomitymi mistrzami i autorytetami tej sztuki walki na świecie. Od tego momentu rozpoczyna się nowy etap rozwoju Taekwon-do w Polsce.

W Krakowie podczas wizyty Gen. Choi Hong Hi po raz pierwszy spotkali się przedstawiciele wszystkich istniejących sekcji Taekwon-do w Polsce. Na zorganizowanym seminarium wybrano przedstawiciela organizacyjnego, którym został Krzysztof Jasiński. Był on także pierwszym Polakiem, który otrzymał stopień mistrzowski I Dan. Także po raz pierwszy wymieniono adresy kontaktowe i ustalono ogólny program organizacyjnej współpracy między poszczególnymi sekcjami.

Oprócz wspaniałego pokazu, mistrzowie Taekwon-do przeprowadzili także trening, na którym dokonano koniecznej korekty umiejętności polskich zawodników. Gen. Choi Hong Hi w imieniu Międzynarodowej Federacji Taekwon-do zaprosił przedstawiciela Polski na dwumiesięczny kurs instruktorski do Instytutu Taekwon-do w Kanadzie, Toronto. Na wyjazd został wybrany przez Krzysztofa Jasińskiego nikomu nie znany zawodnik wrocławskiej sekcji karate kyokushinkai, posiadacz trzeciego kyu, Andrzej Bryl. Po ukończeniu kursu otrzymał stopień I Dan i miał sprawować funkcję koordynatora Taekwon-do w Polsce.

W związku z faktem, że zarówno Krzysztof Jasiński nie mógł poświęcić należytej uwagi Taekwon-do ze względu na pracę zawodową, a także Andrzej Bryl nie spełnił pokładanych w nim nadziei, z wyjątkiem założenia sekcji Taekwon-do we Wrocławiu w 1979 r., próby założenia organizacji ogólnopolskiej w oparciu o w/w osoby nie powiodły się. Natomiast bardzo dobrze rozwinęła się współpraca pomiędzy zawodnikami i działaczami z Łodzi i Lublina. Z inicjatywy obu sekcji doszło do wymiany zawodników, wspólnych konsultacji, obozów szkoleniowych, rozgrywano towarzyskie sparingi.

W 1980 r. doszło do nawiązania korzystnych kontaktów z Radą Naczelną Socjalistycznego Związku Studentów Polskich, gdzie Paweł Bryszewski został pracownikiem etatowym Komisji Sportu. Od tej chwili Rada Naczelna Socjalistycznego Związku Studentów Polskich stała się jakby opiekunem i sponsorem ruchu Taekwon-do. Organizuje letnie i zimowe obozy Taekwon-do, a nawet w 1980 r. wyjazd na Mistrzostwa Europy Taekwon-do do Londynu trzyosobowej reprezentacji kraju, (Dziubiński, Bryszewski, Urbańska, Sobczyk), gdzie Halina Urbańska zdobyła srebrny medal w konkurencji walk sportowych.

W latach 1978-1982 Generał Choi Hong Hi jeszcze kilkakrotnie wizytował sekcje Taekwon-do w Polsce w asyście znakomitych mistrzów. Za każdym razem starał się jak najpełniej pomóc zawodnikom i liderom ruchu. Podczas jednej z kolejnych swych wizyt 22.07.1982 r. przeprowadził rozmowy z Ambasadą Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej, która miała od tej pory wspierać ruch Taekwon-do w Polsce. W rozmowach stroną reprezentującą Polskę była Rada Naczelna SZSP. Efektem spotkania Choi z Ambasadą KRLD był przyjazd do Polski Koreańskiej Drużyny Pokazowej Taekwon-do we wrześniu 1982 r. Koreańczycy dali szereg pokazów w dużych miastach Polski oraz nakręcili program zaprezentowany przez Telewizję Polską.

Na okres dwóch lat Koreański Związek Taekwon-do przysłał początkowo dwóch, a potem jeszcze trzech instruktorów, posiadaczy piątych i czwartych danów do Łodzi, Lublina, Gdańska, Krakowa i Warszawy.

Lata 1982-1984 były dla Taekwon-do w Polsce tak zwanym "złotym okresem" - zaczęły w bardzo szybkim tempie powstawać nowe sekcje i grupy, liczba ćwiczących przekroczyła 10.000 osób. Poziom techniczny zawodników nie odbiegał od wzorców koreańskich. Zasługę za taki stan rzeczy należy przypisywać instruktorom koreańskim i polskim, ale także modzie na sztuki walki, jaka w tym okresie opanowała kraj.

W wyniku rozwijającej się sytuacji, w styczniu 1983 r. na posiedzeniu plenarnym Komisji Sportu Rady Naczelnej już Zrzeszenia Studentów Polskich powstała Ogólnopolska Federacja Akademickich Klubów Taekwon-do ITF z zarządem w składzie:

  • Prezes - Tomasz Dziubiński (Łódź),
  • Wiceprezes ds. organizacyjnych - Barbara Głusiec (Lublin),
  • Wiceprezes ds. szkoleniowych - Andrzej Bryl (Wrocław),
  • Trener Reprezentacji Polski - Henryk Ficek (Gdańsk).

Wynikiem działalności Akademickiej Federacji Taekwon-do (inna nazwa w/w organizacji) było zorganizowanie między innymi kilku obozów szkoleniowych, przejęcie opieki nad instruktorami koreańskimi, koordynacja egzaminów na stopnie szkoleniowe i mistrzowskie, zorganizowanie pierwszych zawodów ogólnopolskich pod nazwą Puchar Czarnego Geparda w Gdańsku 1984 r. oraz zawodów międzynarodowych w tym samym roku w Lublinie, zorganizowano także obóz szkoleniowy z udziałem reprezentacji Grecji i Węgier, powołano dziesięcioosobową Reprezentację Polski Taekwon-do i wysłano ją na Mistrzostwa Europy Taekwon-do do Budapesztu, gdzie Halina Urbańska i Bogdan Adamowicz zdobyli w konkurencji walk sportowych brązowe medale. Okres ten charakteryzował się dużą spontanicznością działań i ich nasileniem, niemniej nie wypracowano stałych podstaw działań organizacyjnych, współzawodnictwa sportowego o zasięgu ogólnopolskim, systemu kształcenia kadr, kwalifikacji do reprezentacji, nie zapewniono też prawnego charakteru organizacji i wiele innych.

Przełom roku 1984-1985, to kryzys w ruchu Taekwon-do. Z Polski wyjechali instruktorzy koreańscy, odsunęli się od działalności Dziubiński i Bry­szew­ski, z powodów politycznych i gospodarczych masowo emigrowali najlepsi instruktorzy, zawodnicy, działacze, co spowodowało prawie całkowity rozpad ruchu Taekwon-do w Polsce. Dla przykładu, w Lublinie na początku 1984 roku zajęcia Taekwon-do prowadziło dwunastu instruktorów polskich i dwóch koreańskich, a pod koniec roku z w/w przyczyn już tylko trzech.

Pozbawione kadry szkoleniowej sekcje rozwiązywały się, a te które przetrwały, wróciły do stanu początków rozwoju Taekwon-do w Polsce, to jest sprzed 1979 r. Poszczególne ośrodki próbowały się ratować, współpracując z innymi stylami walki, na przykład Kick Boxingiem, Aikido, ale w efekcie taka działalność prowadziła do zaniku czystości stylowej. Stan ogólnej dezorganizacji ruchu trwał aż do 1986 r.

Jako pierwsi stan ogólnego marazmu przełamali instruktorzy Akademickiego Klubu Taekwon-do Politechniki Lubelskiej. 22 lutego 1986 r. w Lublinie z inicjatywy Tadeusza Łobody - prezesa w/w klubu doszło do spotkania przedstawicieli istniejących jeszcze sekcji Taekwon-do (w zebraniu brały udział 24 osoby z 11 ośrodków). Wynikiem zebrania było powołanie Społecznej Rady Klubów i Sekcji Taekwon-do ITF w Polsce z siedzibą w Lublinie. Rada przejęła funkcje organizacji ogólnopolskiej.

W skład pierwszego Zarządu weszli:

  1. Andrzej Bryl - Przewodniczący,
  2. Andrzej Piotrowski - Wiceprzewodniczący ds. organizacyjno-szkoleniowych,
  3. Tadeusz Łoboda - Sekretarz Generalny.

Ponieważ dwie pierwsze funkcje były czysto symboliczne, Tadeusz Łoboda jako Sekretarz Generalny Rady podjął się zadania odbudowy ruchu Taekwon-do w Polsce, w związku z czym: zorganizował sprawną sieć kontaktów między poszczególnymi sekcjami i ośrodkami, na nowo zorganizował według reguł Międzynarodowej Federacji Taekwon-do system ogólnopolskiego współzawodnictwa sportowego, uporządkował system nadawania stopni szkoleniowych, reaktywowałem Taekwon-do w Komisji Sportu Rady Naczelnej Zrzeszenia Studentów Polskich pod nazwą Akademicka Federacja Dalekowschodnich Sportów Walki. Podjął działania zmierzające do włączenia Taekwon-do w struktury Polskiego Związku Karate i uznania go jako sport przez Komitet do Spraw Młodzieży i Kultury Fizycznej. Odbudował kontakty z Koreańską Federacją Taekwon-do, Międzynarodową Federacją Taekwon-do i Europejską Federacją Taekwon-do. Była to część podjętych przezeń działań, które stały się podwaliną i punktem wyjściowym dla obecnej struktury Taekwon-do w Polsce.

Efektem między innymi tych działań było:

  • przyjęcie Taekwon-do ITF do Komisji Taekwon-do i Kick Boxingu Polskiego Związku Karate,
  • udział Reprezentacji Polski Taekwon-do w V Mistrzostwach Świata w maju 1987 r. w Atenach, gdzie zawodniczka Akademickiego Klubu Taekwon-do, Maria Achrem-Achremowicz zdobyła brązowy medal w konkurencji walk sportowych,
  • organizacja pierwszego kursu instruktorów Taekwon-do uznanego przez Władze Polskiego Związku Karate i Resortowego Centrum Metodyczno-Szkoleniowego Kultury Fizycznej i Sportu w Warszawie. Kurs prowadził Dyrektor Techniczny Międzynarodowej Federacji Taekwon-do, Mistrz Park Jung Tae - 8 Dan.

W tym samym roku do Polski przyjechało czterech instruktorów koreańskich na okres trzech lat.

W 1988 roku została zmieniona nazwa organizacji na Rada Klubów Taekwon-do ITF w Polsce, rozbudowano również organizacyjne struktury, co znacznie przyczyniło się do przyspieszenia rozwoju ruchu. Reprezentacja Polski Taekwon-do ITF wzięła udział w VI Mistrzostwach Świata Taekwon-do w Budapeszcie, gdzie Krzysztof Pajewski zdobył złoty medal w konkurencji walk sportowych, natomiast w konkurencji walk drużynowych mężczyzn Polska pokonała doskonałą drużynę Puerto Rico i Korei ustępując minimalnie Holandii. w tym roku rozegrano pierwsze oficjalne Mistrzostwa Polski Taekwon-do ITF w Lublinie, 20-osobowa Reprezentacja Polski w Taekwon-do wzięła udział w stażu instruktorskim i meczach międzypaństwowych Polska-Korea w Pyongyang (KRL-D), odbył się II kurs instruktorów Taekwon-do, nawiązano współpracę z Wicedyrektorem Technicznym Międzynarodowej Federacji Taekwon-do Mistrzem Choi Jung Hwa - 7 Dan mieszkającym od 1988 r. na stałe w Warszawie (1990 r.), a także do Polski przybyła z rewizytą Reprezentacja Taekwon-do Korei wraz z grupą pokazową. Przeprowadzono pokazy Taekwon-do połączone z Meczami Międzypaństwowymi Polska-Korea w Warszawie, Krakowie i Olsztynie.

14 stycznia 1989 r. po wielu staraniach została wyodrębniona jako samodzielna - Komisja Taekwon-do ITF Polskiego Związku Karate. Komisja utrzymała nazwę Rada Klubów Taekwon-do ITF w Polsce. Ponownie zmieniły się struktury organizacyjne, udoskonalono system współzawodnictwa sportowego wprowadzając podział kraju na strefy i turnieje strefowe kwalifikacyjne do Mistrzostw Polski Taekwon-do oraz Turnieje Ogólnopolskie Taekwon-do kwalifikacyjne do Reprezentacji Polski Taekwon-do. W terminie 29.04.1989 - 15.05.1989 gościła na specjalnym zgrupowaniu w Olsztynie, Reprezentacja Taekwon-do Korei, a w dniu 13.05.1989 r. rozegrano w Koszalinie trójmecz Polska-Korea-KKS Bałtyk Koszalin. W rewanżu Polska Reprezentacja Taekwon-do w terminie 29.06.1989 - 12.07.1989 przebywała w Korei na XIII Światowym Festiwalu Młodzieży i Studentów w Pyongyang, gdzie w dniach 02.07.1989 - 07.07.1989 rozegrano Puchar Świata w Taekwon-do. Dużym sukcesem polskiej drużyny było zdobycie między innymi dwóch złotych medali przez Grażynę Baczyńską i Jarosława Suskę w konkurencji walk sportowych oraz uplasowanie się na III miejscu w klasyfikacji generalnej. W tym samym roku oprócz kursu instruktorskiego stopnia podstawowego zorganizowano po raz pierwszy kurs instruktorów Taekwon-do klasy I. Po raz drugi Mistrzostwa Polski odbyły się w Lublinie.

W roku 1990 do najważniejszych wydarzeń należy zaliczyć: udział Reprezentacji Polski Taekwon-do w Mistrzostwach Europy Taekwon-do w Davos, Szwajcaria, w dniach 20-21.01.1990 r., gdzie w konkurencjach indywidualnych i zespołowych drużyna zdobyła w sumie 20 medali oraz udział w VII Mistrzostwach Świata Taekwon-do w Montrealu, Kanada, w dniach 18-21.09.1990 r., gdzie męska drużyna w konkurencji walk drużynowych zdobyła III miejsce po zwycięskich pojedynkach z drużynami: Szwecji, Holandii i Kanady.

W wyżej wymienionym roku Mistrzostwa Polski Taekwon-do odbyły się w Ciechanowie.

Na przełomie 90 i 91 r. Rada Klubów Taekwon-do Komisja Stylowa Polskiego Związku Karate liczyła ponad 50 klubów i sekcji na terenie całego kraju, a w skład Zarządu wchodzili:

  • Przewodniczący - Tadeusz Łoboda
  • Wiceprzewodniczący ds. org.-techn. - Witold Brzozowski
  • Wiceprzewodniczący ds. sędziowskich - Robert Kopeć
  • Kierownik Biura - Małgorzata Gutkowska
  • Trener Reprezentacji Kobiet - Jerzy Jedut
  • Trener Reprezentacji Mężczyzn - Henryk Ficek
  • Przewodniczący Komisji Dyscyplinarnej - Krzysztof Jagodziński
  • Przewodniczący Komisji Rewizyjnej - Marek Kwaśniewski
  • Kierownik Strefy Centralnej - Janusz Gutkowski
  • Sędzia Koordynator Strefy Centralnej - Witold Brzozowski
  • Kierownik Strefy Zachodniej - Zbigniew Kruk
  • Sędzia Koordynator Strefy Zachodniej - Janusz Żmudziński
  • Kierownik Strefy Północnej - Henryk Ficek
  • Sędzia Koordynator Strefy Północnej - Jan Wolski
  • Kierownik Strefy Południowej - Paweł Porębski
  • Sędzia Koordynator Strefy Południowej - Cezary Kowalczyk
  • Kierownik Strefy Wschodniej - Tadeusz Łoboda
  • Sędzia Koordynator Strefy Wschodniej - Krzysztof Jagodziński

Rok 1991 zdominowały cztery bardzo ważne wydarzenia:

  1. W dniu 24.03.1991 r. odbyło się zebranie założycielskie Polskiego Związku Taekwon-do.
  2. W dniach 27-28.04.1991 r. Reprezentacja Polski Taekwon-do wzięła udział w VI Mistrzostwach Europy w Reading, Anglia, gdzie Krzysztof Pajewski i Piotr Szymanowski zdobyli złote medale w konkurencji walki sportowej, a także złoty medal zdobyła męska drużyna w konkurencji układów drużynowych.
  3. Europejska Federacja Taekwon-do udzieliła zgody na zorganizowanie w Polsce w Koszalinie VII Mistrzostw Europy Taekwon-do w 1992 roku.
  4. Mistrzostwa Polski Taekwon-do odbyły się po raz trzeci w Lublinie.

Rada Klubów Taekwon-do Komisja Stylowa Polskiego Związku Karate liczyła ponad 50 klubów i sekcji na terenie całego kraju, z około 4000 do 5000 regularnie ćwiczących zawodników.

W dniu 24.03.1991 r. w Warszawie odbyło się Zebranie Założycielskie Polskiego Związku Taekwon-do.

Prezes UKFiT wydał decyzję o rejestracji w dniu 15.10.1991 r.

I Walny Zjazd Delegatów PZTKD odbył się 05.01.1992 r.

na podstawie pracy magisterskiej Tadeusza Łobody
wydanej skryptem w 1991 r. Tekst z http://www.pztkd.lublin.pl/

Zwiazki taekwondo





POLSKI ZWIĄZEK TAEKWON DO (ITF)
Lublin 20-884
ul. Milenijna 5/B
Polska
tel. (0-04881) 7430150,
tel/fax. (0-4881) 7431150 




POLSKI ZWIĄZEK TAEKWON DO OLIMPIJSKIEGO (WTF)
00 – 707 Warszawa
ul. Ku Wiśle 7
Tel. 0 22 840 45 57
Fax. 0 22 891 13 25



POLSKA UNIA TAEKWON DO (GTF)
Aleja Pokoju 16/26
Częstochowa 42-207
Polska
Tel. 0505 07 44 23

 Zasady taekwondo



Rota Przysięgi Adepta Taekwon-do

1. Będę bezwzględnie przestrzegał zasad Taekwon-do.
2. Będę miał szacunek dla instruktora i osób starszych stopniem.
3. Nigdy nie będę nadużywał własnych umiejętności.
4. Powinienem być obrońcą wolności i sprawiedliwości.
5. Celem mojego działania będzie budowa pokoju na świecie.

Zasady Taekwon-do

1. Uprzejmość
2. Uczciwość
3. Wytrzymałość
4. Samokontrola
5. Nieposkromiony duch

Układy formalne uczniowskie - TUL (ITF)
 
Saju-Jirugi (czyt. sadżo-czyrugi) i Saju-Makgi (czyt. sadżo-maki) nie są układami, a jedynie wprowadzeniem do układów.

Chon-Ji (czyt. czon-dzin) - układ zawiera 19 elementów. Nazwa oznacza Niebo-ziemia.

Dan-Gun (czyt. tan-gun) - układ składa się z 21 ruchów. Dan-Gun to legendarny założyciel Korei w 2333r. p.n.e.

Do-San (czyt. do-san) - układ zwiera 24 elementy. Nazwa jest pseudonimem koreańskiego patrioty.

Won-Hyo (czyt. ło-nio) - układ zawiera 28 ruchów. Won-Hyo byt legendarnym mnichem, który wprowadził buddyzm do Korei około 686r. n.e.

Yul-Gok (czyt. jul-gok) - układ posiada 38 elementów. Yul-Gok to pseudonim wielkiego koreańskiego filozofa i uczonego.

Joong-Gun (czyt. czun-gun) - układ składa się z 32 elementów. Nazwa pochodzi od nazwiska koreańskiego patrioty Ahn Joong-Gun, korty zabił pierwszego Japońskiego gubernatora Korei.

Toi-Gye (czyt. te-gie) - układ zawiera 37 ruchów. Toi-Gye to pseudonim stawnego koreańskiego uczonego Vi Hwang.

Hwa-Rang (czyt. hła-rang) - układ składa się z 29 ruchów. Nazwa oznacza kwiat młodości. Były to oddziały chłopców (15-16 lat) dzięki, którym zjednoczono półwysep koreański po raz pierwszy.

Choong-Moo (czyt. czung-mu) - układ zawiera 30 elementów. Choong-Moo to imię nadane admirałowi Vi Sun Sin.
 



Prowadzącego trening, w zależności od posiadanego stopnia, nazywa się: 

1.dan - 3.dan Boosabum - asystent instruktora,
4.dan - 6.dan Sabum - instruktor,
7.dan - 8.dan Sahym - mistrz,
9.dan Saseng - wielki mistrz.
Dobok - strój treningowy do Taekwon-do składa się z:

Sang-i (bluza),
Ha-i (spodnie),
Ti (pas).

Grubość pasa 5 mm.
Szerokość pasa 5 cm.
Szerokość belki 5 mm.
Odległość belki od końca pasa 5 cm.
Szerokość belki 5 mm. 

Liczebniki koreańskie:
 
1 - Hana (czyt. hana),
2 - Dul (czyt. tul),
3 - Set (czyt. set),
4 - Net (czyt. net),
5 - Dasot (czyt. tasot),
6 - Yasot (czyt. jasot),
7 - Ilgop (czyt. ilgop),
8 - Yodul (czyt. jodol),
9 - Ahop (czyt. ahop),
10 - Yol (czyt. jol). 

Strefy ataku i obrony:
 
Nopunde - strefa wysoka, od szyi w górę.
Kaunde - strefa środkowa, od szyi do pasa.
Najunde (czyt. nadżude) - strefa niska, od pasa w dół.

Najważniejsze daty:
 
11 kwietnia 1955 roku rada złożona z instruktorów, historyków i innych wybitności przyjęła nazwę Taekwon-do, zaproponowaną przez gen. Choi Hong Hi, jako nowe określenie narodowej koreańskiej sztuki walki.

W 1966 roku powstaje Międzynarodowa Federacja Taekwon-do - International Taekwon-do Fedration (ITF).

W 1972 roku ITF zostaje przeniesiony z Seulu do Toronto.

28 maja 1973 roku oficjalnie powstaje Światowa Federacja Taekwondo - World Taekwondo Federation (WTF).

W 1988 roku na Igrzyskach Olimpijskich w Seulu Taekwondo WTF zawitało jako dyscyplina pokazowa.

Od Igrzysk Olimpijskich w Sydney (2000 roku) Taekwondo WTF jest pełnoprawnym sportem olimpijskim.

W 1990 roku powstaje Globalna Federacja Taekwon-do - Global Taekwon-do Federation (GTF).

W 1991 roku powstaje Taekwon-do International (TI).

11 kwietnia 2002 roku umiera Park Jung Tae założyciel Globalna Federacja Taekwon-do - Global Taekwon-do Federation (GTF).

15 czerwca 2002 roku umiera gen. Choi Hong Hi - "ojciec" Taekwon-do.

W 2002 roku powstają:

Międzynarodowa Federacja Taekwon-do - International Taekwon-do Fedration (ITF) z siedzibą w Kanadzie.   Prezydentem został syn "ojca" Taekwon-do mistrz Choi Jung Hwa. ITF kanadyjski.

Międzynarodowa Federacja Taekwon-do - International Taekwon-do Fedration (ITF) z siedzibą w Austrii.   Prezydentem został mistrz Tran Trieau Quan. ITF wiedeński.

Międzynarodowa Federacja Taekwon-do - International Taekwon-do Fedration (ITF) z siedzibą w Północnej   Koreii. Prezydentem został prof. Chang Ung. ITF północnokoreański.


Tajemnice witalnych punktów Kupso, czyli miejsc wrażliwych na atak na ciele człowieka.

Ciało ludzie jest wrażliwe. Konsekwencją urazu jakiegokolwiek obszaru ciała jest ból i w zależności od miejsca oraz siły uderzenia, krótszy lub dłuższy rozstrój któregoś z istotnych narządów ciała, niekiedy ze skutkiem groźnym dla zdrowia, a nawet śmiertelnym.

Istnieje na ciele człowieka kilkadziesiąt miejsc o szczególnej wrażliwości na ciosy. Są to takie punkty, których położenie sprzyja konstrukcyjnie przenoszeniu energii kinetycznej zadanego w nie uderzenia na leżące w głębi narządy wewnętrzne, nerwy i ich sploty, głównie arterie i ich żyły i ich rozgałęzienia i przyczepy mięśniowe. W Taekwon-do nazywane są one Kupso, czyli punktami witalnymi ludzkiego ciała.

Orientacja w ich rozmieszczeniu pozwala w pewnym stopniu ustrzec się błędów w obronie własnego ciała i podnosi skuteczność wykonywanych technik, zaś znajomość skutków zadawanych w nie uderzeń umożliwia w pewnym zakresie regulację natężenia stosowanej obrony i ataku. Uprawiając Taekwon-do, warto znać możliwe skutki zastosowania ćwiczonych technik- obrażenia i konsekwencje, jakie mogą wywołać w organizmie człowieka- by ustrzec się bezkrytycznego, niezróżnicowanego ich stosowania w przypadku zagrożenia.

Dla obezwładnienia napastnika, zadawanie uderzeń na oślep i z niekontrolowaną siła jest niecelowe i niebezpieczne, powodując niejednokrotnie skutki większe od zamierzonych, przekraczające granice obrony koniecznej. Z tego powodu, adept Taekwon-do winien znać wymienione tu i opisane punkty witalne ciała ludzkiego, umieć dobrać miejsce, sposób i intensywność uderzeń, oraz ogólnie orientować się w ich działaniu i skutkach.

Po odrzuceniu z wszelkich możliwych, miejsc o stosunkowo mniejszej wrażliwości, trudniej dostępnych w sytuacji walki oraz o powierzchni wymagającej precyzji ciosu przekraczającej realne warunki walki wręcz, dysponujemy zestawem 49 punktów witalnych, czyli punktów Kupso o wysokiej wrażliwości na uderzenie, nawet przy jego umiarkowanej sile.

Klasyfikacja punktów witalnych

Przedstawiony tu wykaz Kupso wyodrębnia dwie kategorie punktów witalnych: punkty witalne podstawowe i punkty witalne drugorzędne.

Punktem witalnym podstawowym jest taki punkt ciała człowieka, którego zaatakowanie z wielką siłą może spowodować jego śmierć lub trwałe kalectwo.

Punkt witalny podstawowy jest okolicą ciała szczególnie bogato unerwioną. Nawet stosunkowo niewielki i nieuszkadzający narządów wewnętrznych uraz może tu natychmiast po zadziałaniu spowodować wstrząs pourazowy, czyli gwałtowną reakcję organizmu, ogólnie objawiającą się bladością skóry i błon śluzowych, sinicą warg oraz zaburzeniami oddechowymi i krążeniowymi o różnym nasileniu. Objawy te najczęściej przemijają szybko, po kilku kilkunastu sekundach, mogą też doprowadzić do zatrzymania czynności serca i zgonu.

Ogólnie, okolicami ciała podatnymi na wstrząs pourazowy są:

  • głowa,
  • gałka oczna,
  • krtań,
  • narządy płciowe,
  • klatka piersiowa.

Skutek ciosu w podstawowy punkt witalny zależny jest bardziej od jego siły niż precyzji trafienia. Nie jest tu możliwy ścisły rozdział skutków urazu w postaci szoku nerwowego, intensywnego bólu i oszołomienia, a skutkami w postaci utraty przytomności, w zależności od siły zadanego uderzenia. Atak wykonywany na podstawowy punkt witalny nie pozwala na realistyczne przewidywanie rodzaju i stopnia ewentualnego uszkodzenia struktur ciała, decyduje tu, bowiem zmienna, indywidualna odporność każdego organizmu oraz niedająca się do końca regulować, siła oddziaływania ciosu. Stąd, efekty uderzenia w podstawowy punkt witalny można podać jedynie orientacyjnie, z zastrzeżeniem, że każde uderzenie w taki punkt może wywołać skutki mniej lub bardziej odległe od zamierzonych.

Punktem witalnym podstawowym jest taki punkt ciała człowieka, którego zaatakowanie z wielką siłą może wywołać u niego utratę przytomności, obezwładniający ból, szok nerwowy i/lub utratę pionowej pozycji ciała.

Atak skierowany na punkt witalny drugorzędny stosuje się dla unieszkodliwienia napastnika, przez pozbawienie go możliwości lub chęci do dalszej agresji, oszczędzając w miarę możliwości miejsca, których wrażliwość stwarza groźbę, stosunkowo łatwego wywołania nieodwracalnych, a niepożądanych skutków. Należy się liczyć jednak z możliwością spowodowania różnego stopnia uszkodzeń atakowanej części ciała w postaci złamań kości, zmiażdżeń tkanek, wylewów lub obrzęków, mogących doprowadzić nawet do trwałego kalectwa.

Położenie punktów witalnych na ciele

Klasyfikacja 49 punktów witalnych ciała ludzkiego rozróżnia 27 punktów witalnych podstawowych, położonych z reguły na osi głównej ciała, oraz 22 punkty witalne drugorzędne, przeważnie umiejscowione na kończynach.

Ciało ludzkie można podzielić na 5 rejonów podstawowych:

  1. Głowa
  2. Szyja
  3. Tułów
  4. Kończyny górne
  5. Kończyny dolne.

Punkty witalne głowy

Głowa (Mori) jest częścią ciała o szczególnym zagęszczeniu punktów witalnych. Z tego względu, w Taekwon-do zasadniczo nie jest ona stosowana do zadawania uderzeń. Większość punktów witalnych, położonych na głowie, zalicza się do podstawowych punktów witalnych, za względu na bezpośrednią bliskość mózgu i jej bogate unerwienie i unaczyniowienie. Uraz głowy, spowodowanym gwałtownym przyłożeniem do czaszki siły kinetycznej uderzenia pięścią lub kopnięcia, w zależności od swej siły, powoduje wstrząśnienie mózgu, mogące spowodować czynnościowe zaburzenia jego działania o różnym czasie trwania i nasileniu. W przypadkach krańcowych uraz spowodować może stłuczenie mózgu, to jest strukturalne uszkodzenia morfologiczne u różnego stopnia ciężkości z nieodwracalnymi ubytkami neurologicznymi i psychicznymi, objawiającymi się bólami głowy, zaburzeniami motorycznymi, emocjonalnymi i intelektualnymi lub zejście śmiertelne.

Specyfiką oddziaływania technik Taekwon-do kierowanych w głowę jest, że energia kinetyczna ciosu często nie wygasa na osłaniających mózg kościach twarzy lub czaszki. Z reguły, powierzchnia uderzającej kończyny, z wyjątkiem przypadków, gdy do uderzenia zostanie użyta stopa obuta, nie jest dostatecznie twarda, ani siła ciosu nie koncentruje się na dostatecznie małej powierzchni osłaniającej mózg kości, by ją uszkodzić, wobec czego przenosi się ona bezpośrednio na mózg. Powstające w momencie uderzenia przyśpieszenie liniowe lub rotacyjne, w zależności od kąta, pod jakim następuje trafienie, przenosi się na zawartość czaszki, powodując gwałtowny ruch mózgu względem jej kości. Przyśpieszenie, wywierane na mózg przez uderzenie techniką ręczną wykonane przez zaawansowanego zawodnika, odpowiadające zaangażowaniu niezbędnego do rozbicia ok. trzech desek, ma wartości wystarczające dla spowodowania wstrząśnienia lub nawet stłuczenia mózgu. Technika nożna w zależności od jej rodzaju, ma wartości nieporównywalnie większe, co w sposób trudny do oszacowania zwiększa możliwość spowodowania ciężkich obrażeń.

Uraz mózgu może wystąpić również w przypadku, gdy uderzenie samo w sobie nie przynosi większej szkody, jednak przyprawiając przeciwnika o utratę równowagi, spowoduje uderzenie o twarde podłoże lub przeszkodę.

Napastnik pozbawiony przytomności silnym ciosem w głowę lub twarz może paść ofiarą zadławienia się zapychającym się w stanie nieprzytomności własnym językiem czy też złamanymi lub wybitymi zębami.

Punkty witalne głowy

Uderzenia kierowane w następujące podstawowe punkty witalne głowy:

  • Dae Sin Moon (1): ciemię, łącze kości czaszki czołowo-zewnętrznej,
  • Gwanja Nori (2): skroń,
  • Hoodoo (3): potylica, tylna część czaszki,
  • Migan (4): punkt położony między brwiami, szew czołowo-nosowy kości czaszki,
  • Angoo (5): gałka oczna,
  • Hoo-I-Boo (6): wklęsłość za uszami, okolica miedzy wyrostkiem sutkowatym a skrajem dolnej szczęki, punkt wrażliwy na stosowany w samoobronie ucisk palcami.

Uderzenie zadane w te punkty może spowodować wstrząs nerwowy, zaburzenia zdolności widzenia, natychmiastową utratę przytomności, szok mózgu, nerwów czaszkowych i niekiedy kręgosłupa, szok układu krążenia w postaci zaburzeń ciśnienia tętniczego i pracy serca, zaburzenia równowagi i koordynacji ruchów, zawroty głowy i nudności. W cięższych przypadkach, uderzenia w wymienione punkty witalne mogą spowodować śmierć w różnym odstępie czasu od momentu urazu.

Miejscami o stosunkowo mniejszej odporności mechanicznej są Dae Sin Moon i Gwanja Nori, których silny uraz może spowodować złamanie lub pęknięcie kości czaszki i uszkodzenia leżących pod nimi naczyń głowy i mózgu.

Wrażliwym jest również Hoo-I-Boo, zwłaszcza uderzony z boku dużą powierzchnią tak, że pole trafienia obejmuje małżowinę uszną, w którym to wypadku nagły skok ciśnienia w kanale usznym, wytworzonego uderzeniem, może spowodować przerwanie błony bębenkowej ucha. Nawet lekki uraz oka (Angoo) powodujący niekontrolowane łzawienie oraz czasowy brak zdolności widzenia.

Punkty witalne kończyn

Kończyny górne i dolne (Bal Gwa Dari) Są narządami ruchu wrażliwymi na ból w przypadku uderzenia, zwłaszcza wymierzonego w okolice łokcia, nadgarstka, stawu kolanowego lub skokowego.

Znajdują się też na ich powierzchni punkty bolesne na ucisk palcami. Najdostępniejszymi z nich na kończynie górnej są punkty położone na nadgarstku, na dłoni pomiędzy palcem wskazującym, a kciukiem, na ramieniu pomiędzy bicepsem a tricepsem oraz tuż pod tricepsem, na 1/3 długości ramienia z boku. Na kończynie dolnej punktem wrażliwym na ucisk jest ścięgno Achillesa.

Nieujęte w wykazie Kupso są palce dłoni, niezwykle łatwe do wyłamania ze stawów, bolesnej techniki obrony częstej w Hosinsul (samoobronie).

Punkty witalne Kończyny górnej

Punkty witalne kończyny górnej

Uraz kończyny górnej powstający w wyniku uderzenia skierowanego w punkt:

  • Palkup Gwanjol (1): boczną powierzchnię stawu łokciowego,
  • Umji Goo (2): wierzch dłoni pomiędzy kciukiem a palcem wskazującym,
  • Sonmok Gwanjol (3): staw nadgarstka,
  • Maekbak Sonmok Dongmaek (4): wewnętrzna powierzchnia nadgarstka,
  • Dung Sonmok (5): wierzch przegubu międzi zakończeniem kości promieniowej i łokciowej, spowodować może utratę przytomności oraz utratę władzy w kończynie górnej i panowania nad ruchami w wyniku szoku nerwów i arterii splotu ramiennego.

Uderzenia zadane w bok ramienia w okolice łokcia, następujące zwłaszcza w technice bloku przed atakiem ręcznym, mogą spowodować różnego nasilenia objawy stłuczenia nerwu promieniowego, powodując drętwienie ręki, spaczenie czucia i zaburzenia ruchu całego ramienia.

Staw łokciowy i nadgarstka powoduje silny ból przy wykręcaniach oraz zastosowaniu dźwigni przeprostowujących lub zginających staw poza fizjologiczny zakres jego ruchu.

Punkty witalne kończyny dolnej

Atak skierowany w którykolwiek z punktów witalnych kończyny dolnej powoduje z reguły utratę pionowej pozycji ciała (pochylenie tułowia połączone z półprzysiadem lub upadek). Przy uderzeniach lżejszych, uderzenie takie powoduje odruchowe odciążenie urażonej nogi.

Punkty witalne kończyny dolnej

Uraz kończyny dolnej spowodowany uderzeniem skierowanym w punkt:

  • Murup Gwanjol (1): staw kolanowy,
  • Ogum (2): dół podkolanowy,
  • Anjok Hobok Dari (3): wewnętrzna powierzchnia uda, punkt położony na 2/3 długości uda, w przybliżeniu o szerokości dłoni nad boczną powierzchnią kolana, powoduje ostry ból i niewykluczoną utratę przytomności w wyniku szoku naczyń krwionośnych i nerwów przebiegających w tym rejonie.

Atak na tylną powierzchnię kolana, bogato unaczynioną i unerwioną, powoduje z reguły natychmiastowy upadek, często następujący cały ciężarem ciała na twarde podłoże stosunkowo wrażliwą rzepką kolanową.

Atak skierowany na przednią powierzchnię kolana może łatwo spowodować uszkodzenie lub w przypadku zadziałania od wewnętrznej strony stawu kolanowego, zwichnięcie rzepki kolanowej i uszkodzenie leżącej pod nią kaletki maziowej lub więzadeł krzyżowych kolana.

Złamanie rzepki kopnięciem skierowanym prostopadle do jej powierzchni powoduje silny, zwalający z nóg ból, całkowicie uniemożliwiający ruch na stawie kolanowym oraz niemal natychmiastowy silny obrzęk.

Atak skierowany w boczną powierzchnię kolana, zarówno wewnętrzną, jak i zewnętrzną, zwłaszcza na wyprostowane, zablokowane kolano spowodować może kłujący, obezwładniający ból w kolanie, niemożność wyprostowania kolana i uszkodzenie łąkotek oraz więzadeł pobocznych kolana. Podatniejsza na uszkodzenia trwałe jest wewnętrzna powierzchnia kolana.

Atak, zwykle nożny, skierowany w wewnętrzną powierzchnię uda bywa niezwykle skuteczny w sytuacjach samoobrony. Dostatecznie silny uraz mięśni uda powoduje niemożność ustania na urażonej kończynie. Dotyczy to również powierzchni zewnętrznej uda.

Uraz spowodowany uderzeniem w punkt:

  • Kyong Gol (4): kość piszczelowa w połowie wys. goleni powoduje ostry ból w wyniku szoku nerwu strzałkowego wspólnego i tętnicy piszczelowej przedniej oraz zablokowanie ruchów stopy.

Uraz spowodowany uderzeniem w punkt:

  • Dwitchook Himjool (5): ścięgno Achillesa, zakończenie mięśnia brzuchatego powoduje ostry ból w łydce, dolnej części brzucha i miednicy oraz czasową utratę władzy w kończynie.

Punkty witalne stopy

Uraz spowodowany uderzeniem w punkt:

  • Balmok Gwanjol (6): kostki boczne i przyśrodkowe powoduje, zwłaszcza kopnięciem butem o twardej podeszwie, żywy ból,
  • Baldung (7): grzbiet stopy, nieco na zewnątrz od środkowej linii biegnącej między ścięgnami palców i drugiego stopy powoduje utratę władzy w kończynie oraz ostry ból wskutek soku nerwów stopy, tętnicy piszczelowej i nerwu strzałkowego głębokiego.

Uraz od uderzenia lub gwałtownego nadepnięcia na grzbiet stopy, zwłaszcza stopą obutą, jest bardzo bolesny z uwagi na wysokie unerwienie tej okolicy o dużej ilości ścięgien, naczyń krwionośnych i nerwów znajdujących się na kostnym podłożu płytko pod skórą. Spowodowane w ten sposób obrażenia stopy mogą spowodować uszkodzenia naczyń, ścięgien oraz okostnej i pozostawić przewlekłe bóle jej grzbietu.

Nieujęte w wykazie Kupso są palce stopy, bolesne w przypadku silnego miażdżenia nadepnięciem, mogącym, przy użyciu dużej siły, spowodować uszkodzenie stawów palców stopy lub ich złamanie. Grzbiet stopy i jej palce atakowane są najczęściej w obronie przed różnego rodzaju obchwytami tułowia przez napastnika.

Łącznie w obrębie kończyn znajduje się 12 punktów witalnych:
5 punktów witalnych drugorzędnych na kończynie górnej oraz
7 punktów witalnych drugorzędnych w obrębie kończyny dolnej.

Zestawienie punktów witalnych TaeKwon-Do

Punkty witalne

W strefie Nopunde (18)

  1. Angoo (oko)
  2. Dae Sin Moon (ciemię)
  3. Gwanjanori (skroń)
  4. Gyol Hoo (jabłko Adama)
  5. Hoo-I-Boo (punkt pod uchem)
  6. Hoodoo (potylica)
  7. Injoong (szew międzyszczękowy)
  8. Ipsul (wargi)
  9. Kotdung (nos)
  10. Kyong Boo (kark)
  11. Migan (punkt pomiędzy brwiami)
  12. Mit Tok (podbródek)
  13. Mok Dongmaek (tętnica szyjna)
  14. Soom Tong (krtań)
  15. Tok Gwanjol (staw skroniowo-żuchwowy)
  16. Wit Mok (szyja na wysokości 3-4 kręgu)
  17. Wit Tok (kąt żuchwy)
  18. Yop Tok (podstawa żuchwy)

W strefie Kaunde (18)

  1. Baekkog (pępek)
  2. Bi Jang (śledziona)
  3. Dung Sonmok (wierzch nadgarstka)
  4. Eukke Gwanjol (staw barkowy)
  5. Gan Jang (wštroba)
  6. Gyong Chu (IX kršg piersiowy)
  7. Gyong Gap (V-VI kršg piersiowy)
  8. Ha Bokboo (podbrzusze)
  9. Hyung Gol (mostek)
  10. Kong Pat (nerka, wysokość XI kręgu piersiowego)
  11. Maekbak Sonmok Dongmaek (tętnica promieniowa)
  12. Myong Chi (splot słoneczny)
  13. Palgup Gwanjol (staw łokciowy)
  14. Sang Bokboo (żołądek)
  15. Shim Jang (serce)
  16. Sonmok Gwanjol (stawy nadgarstka)
  17. Swegol (obojczyk)
  18. Umjigoo (punkt między kciukiem a wskazicielem)

W strefie Najunde (13)

  1. Anjok Hobo Dari (wewnętrzna powierzchnia uda)
  2. Baldung (pobicie stopy)
  3. Chiboo (kość łonowa)
  4. Dwitchook Himjool (ścięgno Achillesa)
  5. Gyodurang (dół pachwowy)
  6. Kyong Gol (podudzie)
  7. Migol (kość krzyżowo-ogonowa)
  8. Moorup Gwanjol (staw kolanowy)
  9. Nang Shim (genitalia)
  10. Nuk Gol (rejon wolnych żeber)
  11. Ogum (dół podkolanowy)
  12. Palmok Gwanjol (staw skokowy)
  13. Sataguni (pachwina)

Autorem opracowania punktów witalnych przedstawionego na tej stronie jest Witold Brzozowski (IV Dan taekwondo)

    Filmiki z  układami:


Saju Jirugi : 


Saju Maki :


Układy formalne na stopnie uczniowskie (Cup):

Chon Ji : 


Dan Gun :


Do San :


Won Hyo : 


Yul Gok :


Joon Gun :


Toi Gye :


Hwa Rang :


Choong Moo :


Układy formalne na stopnie mistrzowskie (Dan):

Kwang Gae : 


Po Eun : 


Ge Baek : 


Filmik pokazowy Taekwon do (WTF):


Filmik pokazowy Taekwon do (ITF):
LINKI
 




































Polska organizacja ninjutsu i TCS
 
 
Stronę odwiedziło już 8 odwiedzający (35 wejścia)
Ta strona internetowa została utworzona bezpłatnie pod adresem Stronygratis.pl. Czy chcesz też mieć własną stronę internetową?
Darmowa rejestracja