Kenjutsu (jap. 剣術) jest jedną z klasycznych japońskich sztuk walki mieczem, tzw. koryū-bujutsu. Istniało wiele różnych szkół szermierki japońskim mieczem (nihon-to). Przedmiotem nauczania tych szkół było skuteczne władanie mieczem w realnej walce.

Kenjutsu była sztuką walki bardzo cenioną przez samurajów. Miecz na przestrzeni całej historii Japonii był uważany za symbol i główną broń stanu rycerskiego, nazywano go często "duszą samuraja".

Umiejętności te można podzielić na trzy główne kierunki:

• itto-ryu – szkoła walki jednym mieczem (długim), zwanym katana lub tachi
• kodachi-ryu – szkoła walki jednym mieczem (krótkim, zwanym wakizashi)
• nito-ryu – szkoła walki dwoma mieczami jednocześnie (krótkim i długim).

Innym dodatkowym kierunkiem był nito-ken (inna nazwa nito-kodachi).Polegała ona na walce dwoma wakizashi.

Niektóre klasyczne szkoły miecza, sięgające rodowodem średniowiecza, takie jak: Katori Shinto Ryu, Kashima Shinto Ryu, Kashima Shin Ryu, przetrwały do dziś. Podobnie jak w większości innych klasycznych szkół koryū-bujutsu, adeptom tych szkół nie nadaje się stopni mistrzowskich dan, lecz odpowiednie certyfikaty tzw. menkyo kaiden.

Synowie samurajów zaczynali naukę kenjutsu w bardzo młodym wieku. Zaczynali od ćwiczeń z drewnianymi mieczami i stopniowo przechodzili do walki na prawdziwe miecze. Lekcje zazwyczaj zaczynały się wcześnie rano. Odbywały się w zamkniętych pomieszczeniach lub pod gołym niebem bez względu na pogodę, co miało wyrabiać u młodych samurajów wytrzymałość. Ćwiczenia z ciężkimi, trzymanymi oburącz mieczami niejednokrotnie powodowały poważne zranienia, lub nawet śmierć ćwiczących. Surowość treningu kenjutsu miała za zadanie kształcenie zdolności umysłowych, a także rozwój fizyczny i przygotowanie samuraja do walki z prawdziwym przeciwnikiem na wojnie.

Ćwiczenia praktyczne w kenjutsu wykonuje się najczęściej w formie kata, do których używa się mieczy drewnianych bokken. W przeciwieństwie do kendō, czyli współczesnej, bezpiecznej formy sportowej szermierki mieczem, ataki stosowane w kenjutsu mogą być kierowane na dowolną część ciała przeciwnika. Samuraje za idealny cios uważali kesagake, rozcinający przeciwnika na skos od ramienia do pasa. Popularne są również uderzenia rękojeścią tsuka-uchi oraz chwyty, dźwignie i podcięcia stosowane w walce wręcz, np. yawara (pierwowzór późniejszego jiu-jitsu i judo). Do niektórych ćwiczeń kenjutsu stosuje się również prawdziwe miecze, przy czym rzeczywiste cięcia i pchnięcia wykonuje się wówczas na nasączonych wodą i zrolowanych matach ze słomy ryżowej lub na bambusowych rurach. Nazywa się to tameshigiri.

Z tradycyjnych szkół szermierki kenjutsu (jap:剣術) wywodzą się nowoczesne sztuki i sporty walki: kendo, iaido i battodo.